Rozdział 7

  -To nie możliwe! Jesteś pewny?

-Oczywiście, wszystko się zgadza. Wiek, wygląd, cechy charakteru.

-Czyli nareszcie odzyskałam…

-Puk! Puk! Czy mogę wejść?

-Ler! Oczywiście o co chodzi?

-Podsłuchałam niechcący waszą rozmowę. Czy to prawda że ona…?

-Na dziewięćdziesiąt dziewięć procent.

-Czyli ona wcale nie musi być…

-Pogadamy kiedy indziej synu. Idź jej oznajmić że może przeprowadzić się do pałacu. Chętnie zrobię z niej honorowego gościa. A co do ciebie Ler. Nigdy więcej nie podsłuchuj cudzych rozmów, dobrze?

-Tak matko.

 ********************************************************************************

 - Naprawdę?

-Razem z matką uznaliśmy że pomożemy ci odnaleźć rodzinę. Ale musisz zamieszkać w zamian w pałacu.

-Oczywiści. Dziękuję! Biegnę oznajmić wszystko Korneli.

********************************************************************************

   -Naprawdę? -Kornelia nie kryła zdziwienia.

-Oczywiście.

-Czyli teraz będziesz żyła na zamku z przystojnym księciem u boku?

-Oh… nie przesadzaj, jadę tylko odnaleźć moją rodzinę.

-Jako mój honorowy gość będziesz traktowana na zamku jak księżniczka. –powiedziała królowa stojąc w drzwiach.

-Wasza wysokość. –Bianka wstała i ukłoniła się nisko.

-Honorowy gość? Myślałam że to żart? –powiedziała naburmuszona Ler wchodząc do salonu.

-Nie. Ja wcale nie żartowałam. -Oznajmiła stanowczo królowa.

-Naprawdę chcesz wziąć tą prostaczkę do pałacu? -zdenerwowała się Ler

-Naprawdę.-odpowiedziała ze spokojem- Czy masz coś przeciwko?

-Tak! Nie zgadzam się! To ja mam poślubić Klausa! To ja będę królową! Tylko ja jestem godna tronu!-Ler tymi słowami wytrąciła królową z równowagi. 

-Uspokój się! –wrzasnęła i uderzyła Ler mocno w policzek. –Ty królową? Nie rozśmieszaj mnie. Nie jesteś godna przebywać w pałacu a co dopiero w nim rządzić. Do póki żyje nie pozwolę byś wyszła za Klausa i dopilnuje byś nigdy nawet przez przypadek nie usiadła na mym tronie. Zrozumiałaś!

-Tak matko. –Powiedziała Ler z miną pełną boleści. Królowa wyszła zostawiając Ler w salonie.-To wszystko twoja wina! –Białowłosa miała już uderzyć Biankę ale powstrzymała ją ręka Lukasa- Puść mnie! –rozkazała mu Ler.

-Ani myślę. Odejdź! –Dziewczyna wyrwała swoją rękę z objęć brata i odeszła.-Nic ci nie jest?-zapytał Bianki.

-Bywało lepiej.

-Przepraszam że musiałaś być świadkiem kłótni rodzinnej.

-Ależ nic się nie stało. Wybacz ale muszę iść do pokoju się spakować.

Bianka wyszła z salonu by udać się do swojego pokoju. Zaczęła się pośpiesznie pakować. Nie zjadła ani obiadu ani kolacji. Siedziała w swoim pokoju i myślała przez resztę nocy. Rano Bianka pożegnała się z rodziną Flau, panią Mią, siostrami i Anną. Wsiadła do karocy i odjechała. Przez całą drogę się nie odzywała, jedynie patrzyła na lecący śnieg z obłoków na zachmurzonym niebie. Dotarli późną nocą. Królowa postanowiła oprowadzić Biankę dopiero rano. Zaprowadziła ją jedynie do swojego pokoju. Bianka szybko zasnęła.

   Rano obudziła ją jej nowa służka. Wyglądała zabójczo i groźnie. Jej czarne długie włosy i niebieskie lśniące oczy a także jej jasna cera pasowały bardziej do jakiejś królowej zła niż do służki. Jednak musiała przyznać że nie jeden facet zabujał by się w niej na zabój.

-Jestem Ella Bone. Pani. –powiedziała dziewczyna kłaniając się nisko.-Moja rodzina służy rodzinie Slavery od pokoleń. Chronimy rodzinę królewską a także robimy im za służących.

-Rozumiem.

-Twoje życzenie jest dla mnie rozkazem. Czego sobie życzysz pani.

-Oprowadź mnie po zamku.

-Oczywiście pani.