Był piękny poranek. Jeszcze przed świtem królowa dostała list informujący o przyjeździe Meridiany, więc od rana służba chodziła po całym pałacu nie dając rodzinie królewskiej spać.
Tej nocy Bianka spała w jednym łóżku z Klausem. Królowa tak zarządziła pod pretekstem tego że jej pokój musi przejść remont a ona najlepiej czuje się w pokoju Bianki.
Gdy Klaus otworzył oczy przywitał go ciepły uśmiech jego narzeczonej. Dziewczyna złożyła na jego ustach delikatny, przepełniony uczuciem pocałunek, mówiący "dzień dobry" .
-Czemu nie napijesz się mojej krwi? -Zapytała kładąc się koło ukochanego.
-Napiję, ale po ślubie. - Bianka na dźwięk tych słów zmarszczyła brwi nie rozumiejąc dlaczego Klaus dał jej wypić swoją krew a jej krwi nie chce.
-To dlaczego dałeś mi swoją krew, skoro wyznajesz takie zasady. -zapytała tonem mówiącym "nie odpuszczę do puki mi nie powiesz"
-Ponieważ... -Nagle do drzwi zapukała Ella informując że przybyli goście.
Cała rodzina zebrała się pod pałacem. Nawet Ler nieświadoma tego że wszyscy wiedzą o jej poczynaniach w przeszłości poszła przywitać gości.
Pierwsza z powozu wysiadła Meridiana, młoda kobieta o białych lokowanych włosach. Jej czerwone oczy nie wyrażały żadnych uczuć a blada, delikatna skóra podkreślała delikatny ubiór kobiety.
Drugi wysiadł jej mąż Stefan, przemiło wyglądający pan, brunet z wąsem. Ubrany tak elegancko jak na księcia przystało.
Trzeci wysiadł Najstarszy syn Stefana i Meridiany Gabriel, przystojny czerwonowłosy chłopak o zielonych oczach, miał trochę ciemniejszą cerę od swej matki. Był ubrany mniej elegancko niż Stefan ale wyglądał równie ładnie i bogato.
Czwarty wyszedł drugi syn małżeństwa David, przesłodki blondynek o turkusowych, dużych oczach i o jasnej cerze podobnej do swego brata.
Wszyscy wyczekiwali na ostatniego brata lecz zamiast niego z powozu zaczęła wysiadać drobna osóbka o rudych, falowanych włosach i miodowych oczach. Miała cerę jasno kremową. Była średniego wzrostu, nie wyższa od swoich braci.
Wszyscy stali zadziwieni jej urodą ale także nie do końca rozumieli sytuację.
-A gdzie Daniel? -Wreszcie zapytała Królowa.
-To jest Daniel. -Odpowiedział Gabriel wskazując na miodowoooką dziewczynę.
-Imiona moich dzieci to Gabriel, David i Daniela, potocznie zwani Gabi, Dav i Daniel. -Odpowiedziała Meridiana. -I miło mi cię widzieć siostro. Sto lat minęło odkąd się ostatnio widziałyśmy.
-Zaiste, nic się nie zmieniłaś. Chodźcie za mną. -Królowa poprowadziła rodzinę do salonu gdzie przydzieliła im służących.
-Nic się w tym domu nie zmieniło, wszystko jest takie samo jak sto lat temu. - Powiedziała zaskoczona i szczęśliwa zarazem Meridiana.
-Tak, zostawiłam wszystko tak jak było. -Uśmiechnęła się do niej Vanessa.
Mimo że wyglądała na zewnątrz normalnie to czuła się tak okropnie jak by miała zaraz umrzeć i cierpieć nawet po śmierci.
-Mamo, lepiej wróć do łóżka, blado wyglądasz -Nalegała Lili.
-Dobrze, już idę. Rozgośćcie się. A ty Lili potowarzysz mi proszę w drodze do pokoju.
Gdy królowa i Lili zniknęły a reszta się rozeszła w salonie zostały tylko trzy osoby, Klaus , Bianka i Daniel.
-Nie poszłaś z braćmi rozejrzeć się po okolicy? -Zapytała zdziwiona Bianka.
-Nie chce im przeszkadzać. Gdy jestem z nimi czuję się jak piąte koło u wozu. -Odpowiedziała zaskakująco wesołym tonem dziewczyna.
-To co idziemy? -Zapytał swoją ukochaną po cichu Klaus.
-Przecież jej tak tutaj nie zostawię. -Odpowiedziała równie cicho dziewczyna.
-To co zrobimy, podrzucimy ją Leonowi?
-Dobry pomysł. Zróbmy tak. -Uśmieechnęła się przebiegle Bianka.
-Zróbmy jak? -Usłyszeli głos Leona i od razu ciarki przeszły im po plecach.
-No więc... Ja z Klausem mieliśmy zamiar iść na spacer więc ten wspaniały obowiązek oprowadzenia kuzynki spadł na ciebie.
-Że jak?! -Oburzył się Leo i gdy już miał nawrzeszczeć na parę spostrzegł że ich już nie ma. Westchną bezradnie i podszedł do Danieli. -Więc gdzie chcesz iść najpierw.? -Zapytał a na jej policzkach zawitał delikatny rumieniec. -Może do ogrodów? -Zaproponowała dziewczyna.
-Lubisz kwiaty?
-Tak, szczególnie fiołki i konwalie. -Ucieszyła się na jego pytanie Daniela i uśmiechnęła się szeroko. -A ty lubisz kwiaty.? -Zapytała z równie wielkim entuzjazmem jak przy odpowiedzi na pytanie.
-Oczywiście ale ekspertem nie jestem, kwiaty to specjalność Bianki i także książki. Ona uwielbia czytać. -Powiedział z uśmiechem.
Rozmowa mijała im tak płynnie że stracili rachubę czasu i obeszli pałac ze trzy razy. Nawet nie zauwarzyli jak goście i domownicy wracali ze swoich wycieczek.
Gdy Klaus z Bianką wrócili, on poszedł zobaczyć jak czuję się królowa a Bianka poszła szukać łazienki, nie wiedziała gdzie ona jest bo przenieśli ich pokój do nieznanego przez nią skrzydła.Więc wchodziła po kolei do każdego pokoju. Gdy tak chodziła z pokoju do pokoju natrafiła niechcący na pokój kuzynów. Na jej policzkach od razu pojawił się ogromny rumieniec gdy zobaczyła co bracia robią. Obydwoje nie dość że się całowali to jeszcze byli w tym tak zatraceni że nie zauważyli kiedy Bianka weszła. Dziewczyna szybko zamknęła drzwi i szybkim krokiem popędziła korytarzem przed siebie gdy nagle wpadła na Daniele.
-Dokąd tak pędzisz? Coś się stało?
-Tak, znaczy nie. -Język Bianki plątał się niesamowicie.
-Jesteś strasznie czerwona, na pewno nic ci nie jest. Może zawołać Gabriela lub Davida, oni by ci pomogli, w końcu mają lecznicze zdolności. -Przechwalała się swoimi braćmi Daniela.
-Nie potrzeba, bo właśnie wyszłam z ich pokoju i to jeszcze w takim szoku że jeszcze nie mogę się pozbierać.
-Heee!? Chyba nic ze sobą takiego nie robili, co?
-Co?! Całowali się i to tak że nawet mnie nie zauważyli!
-Zauważyli, tylko niestety moi bracia wstydu nie mają. W ogóle się nie krępują. Czasami mam ochotę zapaść się pod ziemię. Nie wiadomo czemu ale jakoś tak wyszło z ich orientacją, na początku to ja miałam wyjść za Gabriela ale się okazało że on jednak zakochał się w Davidzie. I tak zostałam spisana na straty. -Powiedziała ze smutną miną Daniela.
-Oj tam, nie przejmuj się. Moje rodzeństwo też ciągle coś odwala tak że mam ochotę ich udusić. -Daniela tylko się uśmiechnęła i zapytała. -Czy Leo ma narzeczoną?
-Nic mi o tym nie wiadomo. Kiedyś miał wyjść za Ler ale teraz to raczej nie.
-A rozumiem.
-A co podoba ci się on? -Zapytała i gdy ujrzała delikatny rumieniec na policzkach dziewczyny znała już odpowiedź.
-Nie!
-Oj, mijasz się z prawdą. Twoje policzki mówią coś innego. -Powiedziawszy to ruszyła korytarzem dalej a za nią poszła Daniela z jeszcze większym rumieńcem.
Dotarły do pokoju w którym leżała królowa. Książę Stefan badał królową i stwierdził że on nic nie może poradzić. Więc wezwał swoich synów.Dav i Gabi niechętnie ale przyszli. Zbadali królową i stwierdzili że muszą jeszcze trochę poczytać by się dowiedzieć czegoś więcej.
Wszyscy wrócili do swoich pokoi włącznie z Klausem i Bianką.
-Wiesz, ten dzień był męczący -powiedziała Bianka rozwalając się na całym łóżku, Klaus oczywiście położył się koło niej. -Masz rację. -powiedział i złożył na jej ustach delikatny pocałunek. Dziewczyna z uśmiechem wtuliła się w ukochanego i razem oddali się w ręce krainy snów.
piątek, 7 grudnia 2012
środa, 21 listopada 2012
Rozdział 18
Panowała błoga cisza. Zmęczona płakaniem i podróżą Bianka usnęła w objęciach Klausa, a on nie czekając dłużej zabrał ją do jej pokoju. Nie gościnnego jak poprzednio. Klaus przeczuwał że Lili nie będzie czekać z wyjawieniem ich siostrze prawdy, więc od razu gdy wrócił poprosił swoją ciotkę o przygotowanie pokoju dla Bianki. Gdy położył ją w łóżku popatrzył się na nią jeszcze przez chwilę.-Teraz już wszystko sobie przypomnisz, będziesz wiedziała i znała całą historię. Już więcej nie chce patrzeć jak cierpisz. -Klaus ugryzł się w rękę i przybliżył ją do jej ust. Bianka nieświadomie wypiła troszkę krwi swego brata. Jej włosy powoli robiły się białe. Klaus jeszcze raz popatrzył na Biankę i znikną z pokoju.Bianka w tym czasie śniła. Ale to nie był taki zwykły sen.
Znajdowała się w pałacu, w przystrojonym pokoju. Na środku sali stał duży stół a na stole stał tort. Masa gości przybyła na tą uroczystość.
Nagle do sali weszły dwie siedmioletnie dziewczynki, bliźniaczki. Wyglądały na uradowane a ich oczy promieniały szczęściem.
Dziewczynki ruszyły w stronę miejsca gdzie mieściły się dwa trony na których siedzieli Vanessa i jakiś przystojny, podobny do Nicolausa pan. Bianka nie mogła pojąć tego że znała jego imię. Znała imiona wszystkich na tej sali. Mężczyzna który siedział na tronie miał na imię Angus i był jej ojcem.
Z prawej strony króla siedziała Vanessa a po jej prawej stały jej dzieci : Leo, Lili i Lucas. Nicolausa nie było na sali. Przez chwilę nawet zastanawiała się dlaczego, ale postanowiła później go zapytać i na tą chwilę pozwoliła się ponieść wspomnieniom.
Dwie dziewczynki podeszły do tronów. Król wstał a z nim królowa. Vanessa podeszła do tortu z bliźniaczkami i pozwoliła im zdmuchnąć świeczki. Gdy dziewczynki je zdmuchnęły wszędzie zgasły światła a gdy się z powrotem zapaliły dziewczyn już nie było.
Król, Leo i Lili poszli szukać bliźniaczek. Znajdowali się w lesie gdy znaleźli Ler i Biankę. Ler nic nie było a Bianka była nieprzytomna. Koło Ler stał Ernest, starszy brat Vanessy a młodszy Angusa.
-Ernest! Oddaj moje córki. -Powiedział zdenerwowany Angus.
-A to niby czemu? By jedna z nich zasiadła na tronie tak jak Vanessa?
-O co ci chodzi.? -Zapytała Lili
-Chodzi o to że ja i wujek uważamy że to niesprawiedliwe posadzić Biankę na tronie. -Odpowiedziała Ler i już było jasne że jest z nim w zmowie.
-To jej należy się tron, a nie tobie! -Nawrzeszczała na nią siostra.
-A tobie Leo to nie przeszkadza, że Klaus jest następcą? -Zapytała Ler.
-Nie, ja się szczerze do tego nie nadaję. -Ler popatrzyła na niego ze smutkiem. -Powiedz mi Ler, jak zamierzasz zostać królową skoro nie jesteś narzeczoną króla tylko moją.
-To bardzo proste. Pozbędę się ciebie i Bianki, a wtedy nic mi nie stanie na drodze do tronu. -Król i Lili popatrzyli się na Ler z niedowierzaniem. Angus rzucił się na Ernesta i zniknęli gdzieś w lesie. Została tylko Ler która cichaczem podkradła się do Leo i ugryzła go w szyję, jej włosy automatycznie zrobiły się białe.
-Jak mogłaś! -Wrzasnęła na nią Lili. -Nie jesteś po ślubie.
Ler obudziła w sobie prawdziwą moc swojego klanu. Nagle z krzaków wyłonił się Ernest. Był cały we krwi ale wziął Biankę i zaniósł w głąb lasu.
Lili i Leo gdy zgubili zapach Bianki wycofali się w las. Ernest po paru godzinach wrócił razem z Ler do pałacu oznajmiając przykre wieści królowej.
Binka obudziła się nagle oddychając ciężko. Nie mogła uwierzyć w to co przed chwilą zobaczyła. Postanowiła szybko pobiec do Lili i Leo by dowiedzieć się więcej.
Klaus będąc w pokoju swojej matki gdzie Lili opowiadała co stało się sto lat temu nie mógł uwierzyć że taka żmija żerująca na posadę królowej dalej żyje w tym zamku. Był tak wściekły na Ler i wuja że nawet nie zauważył jak Bianka wbiegła do pokoju.
-Lili, Leo musimy porozmawiać! -Powiedziała stanowczym głosem. Wszyscy patrzyli się na nią będąc w szoku. Wreszcie Lili się odezwała. -Dobrze, ale najpierw powiedz, czemu masz białe włosy?
-Co? Jakie białe włosy? -Zapytała zdziwiona. Agnes podała jej lusterko i dopiero wtedy spostrzegła że jaj włosy stały się białe jak śnieg. Gdy Bianka stała w szoku na środku pokoju wszystkie inne oczy zwróciły się na Klausa który dopiero teraz zerwał się z zamyślenia.
-Nik, co ty jej zrobiłeś? -Zapytała zaniepokojona maka.
-Czy to nie oczywiste matko, dał się jej napić swojej krwi. -Powiedziała z uśmiechem Lili.
-Ale tak bez małżeństwa? -Oburzyła się królowa.
-A na Ler też byłaś taka zła jak ugryzła Leo?
-Lili, nie przy Biance. -Powiedział do niej szeptem Lucas.
-Spokojnie, już wszystko sobie przypomniała. Dzięki Klaus. -Bianka położyła mu rękę na ramieniu a następnie usiadła na łóżku. -Jak się czujesz, mamo? -Kobieta była tak uradowana że usłyszała wyraz "mama" od Bianki że nie mogła powstrzymać się od uśmiechu.
-Lepiej. -Odpowiedziała. -Z tego co powiedziała mi Lili szykuje się wojna. Nie mogę marnować czasu na żadne choroby.
-Mamo. Może sprowadzimy ciotkę Meridianę. -Zaproponowała Lili.
-A po co mi ten rodzinny pasożyt domowy w moim pałacu?
-Nie chodzi o samą ciocię ale o jej męża i synów.
-Nie mam mowy. Nie chce ich tutaj... -oburzyła się królowa.
-Mamo! -Przerwał jej Klaus. -Posłuchaj raz na jakiś czas Lili bo ma bardzo ciekawe rzeczy do powiedzenia. -Królowa przytaknęła i spojrzała na córkę.
-Więc, tak... Mężem twojej siostry jest książę Stefan Ferious. Jego klan nie ma szczególnych cech wyglądu ale za to posiadają niesamowite zdolności lecznicze. Jego synowie Gabriel, Daniel i David posiadają specjalne zdolności. No i mogą pomóc w wygraniu wojny.
-Masz bardzo dobre argumenty ale mnie nie przekonują. -Powiedziała surowym tonem.
-Oh mamo... To dla twojego dobra. -Przytuliła się do królowej Bianka.
-No dobrze, skoro tak prosicie. -Królowa spojrzała na Agnes i dała jej rozkaz. -Natychmiast wyślij list do Meridiany. Czas by starsza siostra pomogła młodszej, jak to w rodzinie przystało.
Agnes od razu pobiegła wysłać list który powinna odebrać jeszcze dzisiaj.
**********************************
Do posiadłości Feriousów zawitał listonosz. List odebrał książę Stefan lecz gdy zobaczył pieczęć rodu Slavery od razu pobiegł szybko wręczyć list swej żonie.
-Meri, kochanie. List przyszedł do ciebie. Twoja siostra pisze.
-Stefciu, to nie możliwe. Moja siostra nie odzywała się od stu lat.-Powiedziała z niedowierzaniem kobieta.
-Nie możliwe?, to zobacz. -Stefan wręczył list żonie. -Pieczęć rodowa Slavery jak malowana.
-No dobrze, teraz ci wierze. -Powiedziała otwierając list. Zaczęła czytać w skupieniu -Pisze że jest chora i potrzebuje naszej pomocy. -Meridiana popatrzyła poważnie na swojego męża a następnie wybuchła śmiechem. -Dobrze, pomożemy jej.
Znajdowała się w pałacu, w przystrojonym pokoju. Na środku sali stał duży stół a na stole stał tort. Masa gości przybyła na tą uroczystość.
Nagle do sali weszły dwie siedmioletnie dziewczynki, bliźniaczki. Wyglądały na uradowane a ich oczy promieniały szczęściem.
Dziewczynki ruszyły w stronę miejsca gdzie mieściły się dwa trony na których siedzieli Vanessa i jakiś przystojny, podobny do Nicolausa pan. Bianka nie mogła pojąć tego że znała jego imię. Znała imiona wszystkich na tej sali. Mężczyzna który siedział na tronie miał na imię Angus i był jej ojcem.
Z prawej strony króla siedziała Vanessa a po jej prawej stały jej dzieci : Leo, Lili i Lucas. Nicolausa nie było na sali. Przez chwilę nawet zastanawiała się dlaczego, ale postanowiła później go zapytać i na tą chwilę pozwoliła się ponieść wspomnieniom.
Dwie dziewczynki podeszły do tronów. Król wstał a z nim królowa. Vanessa podeszła do tortu z bliźniaczkami i pozwoliła im zdmuchnąć świeczki. Gdy dziewczynki je zdmuchnęły wszędzie zgasły światła a gdy się z powrotem zapaliły dziewczyn już nie było.
Król, Leo i Lili poszli szukać bliźniaczek. Znajdowali się w lesie gdy znaleźli Ler i Biankę. Ler nic nie było a Bianka była nieprzytomna. Koło Ler stał Ernest, starszy brat Vanessy a młodszy Angusa.
-Ernest! Oddaj moje córki. -Powiedział zdenerwowany Angus.
-A to niby czemu? By jedna z nich zasiadła na tronie tak jak Vanessa?
-O co ci chodzi.? -Zapytała Lili
-Chodzi o to że ja i wujek uważamy że to niesprawiedliwe posadzić Biankę na tronie. -Odpowiedziała Ler i już było jasne że jest z nim w zmowie.
-To jej należy się tron, a nie tobie! -Nawrzeszczała na nią siostra.
-A tobie Leo to nie przeszkadza, że Klaus jest następcą? -Zapytała Ler.
-Nie, ja się szczerze do tego nie nadaję. -Ler popatrzyła na niego ze smutkiem. -Powiedz mi Ler, jak zamierzasz zostać królową skoro nie jesteś narzeczoną króla tylko moją.
-To bardzo proste. Pozbędę się ciebie i Bianki, a wtedy nic mi nie stanie na drodze do tronu. -Król i Lili popatrzyli się na Ler z niedowierzaniem. Angus rzucił się na Ernesta i zniknęli gdzieś w lesie. Została tylko Ler która cichaczem podkradła się do Leo i ugryzła go w szyję, jej włosy automatycznie zrobiły się białe.
-Jak mogłaś! -Wrzasnęła na nią Lili. -Nie jesteś po ślubie.
Ler obudziła w sobie prawdziwą moc swojego klanu. Nagle z krzaków wyłonił się Ernest. Był cały we krwi ale wziął Biankę i zaniósł w głąb lasu.
Lili i Leo gdy zgubili zapach Bianki wycofali się w las. Ernest po paru godzinach wrócił razem z Ler do pałacu oznajmiając przykre wieści królowej.
Binka obudziła się nagle oddychając ciężko. Nie mogła uwierzyć w to co przed chwilą zobaczyła. Postanowiła szybko pobiec do Lili i Leo by dowiedzieć się więcej.
Klaus będąc w pokoju swojej matki gdzie Lili opowiadała co stało się sto lat temu nie mógł uwierzyć że taka żmija żerująca na posadę królowej dalej żyje w tym zamku. Był tak wściekły na Ler i wuja że nawet nie zauważył jak Bianka wbiegła do pokoju.
-Lili, Leo musimy porozmawiać! -Powiedziała stanowczym głosem. Wszyscy patrzyli się na nią będąc w szoku. Wreszcie Lili się odezwała. -Dobrze, ale najpierw powiedz, czemu masz białe włosy?
-Co? Jakie białe włosy? -Zapytała zdziwiona. Agnes podała jej lusterko i dopiero wtedy spostrzegła że jaj włosy stały się białe jak śnieg. Gdy Bianka stała w szoku na środku pokoju wszystkie inne oczy zwróciły się na Klausa który dopiero teraz zerwał się z zamyślenia.
-Nik, co ty jej zrobiłeś? -Zapytała zaniepokojona maka.
-Czy to nie oczywiste matko, dał się jej napić swojej krwi. -Powiedziała z uśmiechem Lili.
-Ale tak bez małżeństwa? -Oburzyła się królowa.
-A na Ler też byłaś taka zła jak ugryzła Leo?
-Lili, nie przy Biance. -Powiedział do niej szeptem Lucas.
-Spokojnie, już wszystko sobie przypomniała. Dzięki Klaus. -Bianka położyła mu rękę na ramieniu a następnie usiadła na łóżku. -Jak się czujesz, mamo? -Kobieta była tak uradowana że usłyszała wyraz "mama" od Bianki że nie mogła powstrzymać się od uśmiechu.
-Lepiej. -Odpowiedziała. -Z tego co powiedziała mi Lili szykuje się wojna. Nie mogę marnować czasu na żadne choroby.
-Mamo. Może sprowadzimy ciotkę Meridianę. -Zaproponowała Lili.
-A po co mi ten rodzinny pasożyt domowy w moim pałacu?
-Nie chodzi o samą ciocię ale o jej męża i synów.
-Nie mam mowy. Nie chce ich tutaj... -oburzyła się królowa.
-Mamo! -Przerwał jej Klaus. -Posłuchaj raz na jakiś czas Lili bo ma bardzo ciekawe rzeczy do powiedzenia. -Królowa przytaknęła i spojrzała na córkę.
-Więc, tak... Mężem twojej siostry jest książę Stefan Ferious. Jego klan nie ma szczególnych cech wyglądu ale za to posiadają niesamowite zdolności lecznicze. Jego synowie Gabriel, Daniel i David posiadają specjalne zdolności. No i mogą pomóc w wygraniu wojny.
-Masz bardzo dobre argumenty ale mnie nie przekonują. -Powiedziała surowym tonem.
-Oh mamo... To dla twojego dobra. -Przytuliła się do królowej Bianka.
-No dobrze, skoro tak prosicie. -Królowa spojrzała na Agnes i dała jej rozkaz. -Natychmiast wyślij list do Meridiany. Czas by starsza siostra pomogła młodszej, jak to w rodzinie przystało.
Agnes od razu pobiegła wysłać list który powinna odebrać jeszcze dzisiaj.
**********************************
Do posiadłości Feriousów zawitał listonosz. List odebrał książę Stefan lecz gdy zobaczył pieczęć rodu Slavery od razu pobiegł szybko wręczyć list swej żonie.
-Meri, kochanie. List przyszedł do ciebie. Twoja siostra pisze.
-Stefciu, to nie możliwe. Moja siostra nie odzywała się od stu lat.-Powiedziała z niedowierzaniem kobieta.
-Nie możliwe?, to zobacz. -Stefan wręczył list żonie. -Pieczęć rodowa Slavery jak malowana.
-No dobrze, teraz ci wierze. -Powiedziała otwierając list. Zaczęła czytać w skupieniu -Pisze że jest chora i potrzebuje naszej pomocy. -Meridiana popatrzyła poważnie na swojego męża a następnie wybuchła śmiechem. -Dobrze, pomożemy jej.
sobota, 17 listopada 2012
Rozdział 17
Na wiecznie ciemnej wyspie od paruset lat nikt nie widział poranka, a tu tak jakby nic słońce budzi do życia ludzi, a także zwierzęta i rośliny i inne stworzenia przystosowane do egipskich ciemności.
Tej nocy tylko jedna osóbka nie mogła zasnąć zamartwiając się o brata i ukochanego. Siedziała samotnie na łóżku wpatrując się w przepiękny wschód słońca który dziś jej nie bawił i nie przyprawiał o zachwyt. Nie miała nawet ochoty poczytać jednej ze swoich ulubionych książek, chciała jak najszybciej wrócić do domu, do jej ukochanego, do znienawidzonego Londynu, do Kety i jej dzieci. Chociaż wiedziała że życia im nie wróci to i tak chciała ich zobaczyć. Chociaż do Londynu wrócić nie mogła to zawsze miała jeszcze Kornelie u której była mile widziana.
Bianka była gotowa na to że zaraz straż zabierze ją na jakieś przesłuchania. Z korytarza słyszała ciężkie kroki zbrojonej straży. Słyszała że ktoś naciska na klamkę. Tak jak myślała straż przyszła po nią. Wstała z łóżka i pozwoliła sobie nałożyć kajdanki.
Nagle czyjaś ręka przebiła zbroję strażnika i ten padł bez ruchu. Następnie skręcił karki pozostałym.
-Leo! -Rzuciła się mu na szyję Bianka ze łzami radości w ochach.
-No już dobrze. -Pogłaskał ją niezakrwawioną ręką po plecach. -Lepiej się pożyw, czeka nas długa droga.-Dziewczyna zlizała krew z ręki Leo. Chłopak wziął dziewczynę na ręce i pojawili się w porcie. Kupił bilet i wsiedli na statek.
-A co z Klausem? -Zapytała patrząc się w dal na znikającą wyspę.
-Nic mu nie będzie. Spotkacie się w pałacu. Czekają już tam na nas -Bianka uśmiechnęła się lekko do Leo ciesząc się że już wkrótce zobaczy Królową i Lucasa.
-A mnie nie przedstawisz? -Zapytała się kobieta która pojawiła się znikąd. Bianka automatycznie się cofnęła a Leo nie drgną nawet na milimetr. Sprawiał wrażenie przyzwyczajonego do takich sytuacji.
-Co ty robisz? Miałaś się nie ujawniać. -Powiedział do niej szeptem Leo.
Kobieta usiadła na krześle obok Bianki. -Tak będzie ciekawiej, zaufaj mi. -Leo popatrzył się na nią błagającym wzrokiem. -Heh... No dobra. -Powiedziała kobieta a Leo odetchną z ulgą . Dziewczyna wyprostowała się i usiadła jak dama. Bianka zauważyła że kobieta jest strasznie podobna do królowej.-Jestem Lili. Miło mi cię poznać Bianko.
-Skąd wiesz...?
-Jak masz na imię... Otóż odpowiedź jest bardzo prosta. Ja jestem rodzoną siostrą Leona a także twoją, droga siostrzyczko.-Bianka popatrzyła na nią z takim zdziwieniem i niedowierzaniem. W pewnym stopniu uwierzyła Lili gdyż była bardzo podobna do Leona. Była też zawiedziona bo myślała że Leo powiedział by jej o takiej rzeczy. Bianka nie traciła czasu na zbyt długie rozmyślania i dała dokończyć kobiecie.- Ciekawszą rzeczą jest to że Ler i Lucas też są moją rodziną i jeszcze w skład mojej rodziny wchodzi królowa i Klaus. -Mówiąc to wzięła łyk herbaty którą przyniosła przed chwilą służąca na statku. Leo otworzył szeroko oczy, nie mógł uwierzyć w to co usłyszał. Lili wyjawiła przed Bianką największą tajemnicę jaką chciała zataić ich matka. Bianka także nie była w lepszym stanie niż Leo. -O, to jeszcze nie wszystko. Twoją siostrą bliźniaczką jest Ler a najzabawniejsze jest to że....
-Wystarczy! -Wrzasną na nią Leo. -Nie sądzisz że już za dużo powiedziałaś?
-Nie gorączkuj się tak. Dziewczyna powinna wiedzieć jakie ma korzenie. Co nie Bianka? -Mówiąc to popatrzyła na oszołomioną dziewczynę która nie mogła uwierzyć w to co usłyszała.
-A więc jestem księżniczką? -Zapytała niepewnie Bianka.
-O tak. I to nie byle jaką... Jesteś następcą królowej. Narzeczoną Klausa.
-Ja? -Popatrzyła się na Lili będąc w jeszcze większym szoku.
-Tak ty. Ale wiesz, pewnym osobom takim jak Cersei się to nie podoba. Chce rozdzielić ciebie i Klausa i zabrać sobie go a ciebie uśmiercić. Co zrobisz Bianko? Będziesz walczyć o ukochanego?
Bianka popatrzyła się na Lili i na Leona takim samym wzrokiem, przepełnionym złością i za razem szczęściem. Podeszła do Leona, dotknęła delikatnie jego policzka i spojrzała prosto w jego czerwone oczy.-Czemu mi nie powiedziałeś? Ja ci ufałam. Uważałam cię za nie tylko brata ale i za przyjaciela. Nawet Klaus nie był ze mną szczery. I jak mam ci teraz ufać? -Bianka patrząc w zagubione oczy Leo spostrzegła żal i miłość. Gdy wiedziała już że Leo musi sobie wszystko poukładać w głowie, podeszła do czekającej na odpowiedź Lili. -Jedynie ty byłaś ze mną szczera. Przez tyle lat żyłam w ukryciu nie znając swojej historii, swojej rodziny. Dziękują ci że byłaś ze mną szczera. - Lili popatrzyła się na Biankę i odparła. -Miałaś prawo wiedzieć. A moja głupia rodzina nie słusznie zataiła przed tobą całą prawdę. -Lili przysunęła usta do jej ucha. -Może to wiesz, a może nie, ale nasi bracia naprawdę cię kochają. -Lili oddaliła usta od jej ucha a Bianka kiwnęła głową oddalając się do swojej kabiny.
Lili patrzyła spokojnie jak Bianka odchodzi. Cieszyła się że wreszcie bez żadnych okazji będzie mogła nazwać Biankę swoją młodszą siostrą. Gdy ocknęła się z zamyśleń jak to fajnie będzie ją poznać, postanowiła obudzić z zamyślenia Leona dając mu pstryczek w czoło.
-Już się ocknąłeś? - Powiedziała rozbawiona młodsza siostra Leo.
-To jak to teraz będzie? Jak to sobie wyobrażasz? -Zapytał ją wpatrując się w jej także czerwone oczy.
-Jak to, jak? Będziemy normalną rodziną. Nareszcie w komplecie. -Uśmiechnęła się a Leo odwzajemnił uśmiech. Lili zaczęła spoglądać w dal. -No może nie w takim komplecie ponieważ nikt nie wie co się stało z tatą. -Ich uśmiechy trochę zmalały ale widząc że zbliżają się do portowego miasteczka postanowili zawołać Biankę.
Podróż do pałacu minęła bez żadnych przeszkód. W miłym i przyjaznym towarzystwie. Biance tak wspaniale się słuchało starych wspominek że aż nie chciała wysiadać z powozu.
U wrót pałacu, rodzeństwo przywitała Ella ze służbą. Lokaj pomógł siostrom wysiąść i we troje skierowali się do środka gdzie czekali na niech Ler i Lucas. Lili przejechała wzrokiem po całym pomieszczeniu szukając Królowej i Klausa.
-Lili. Cóż na urocza niespodzianka. Leona też się nie spodziewałam. -Powiedziała z jadem Ler.
-Czy to nie moja ulubiona zdradziecka siostrzyczka Ler. Gdzie jest mama?
-Matka jest chora. Od powrotu Klausa to on się nią opiekuje. -Cała trójka była w szoku.
-Że jak. Na co jest chora? -Zapytała Lili.
-Nie wiadomo. Lekarz nie widział jeszcze nigdy takiej choroby. Na pierwszy rzut oka nic jej nie jest ale mówi że czuje się okropnie i że czuje jak by miała umrzeć. Być może jest zatruta. -Na dźwięk słów "zatruta" Lili i Leo od razu popatrzyli się na Ler która patrzyła na nich jak by nie wiedziała o co im chodzi.
-Nie patrzcie się tak na mnie, to nie ja ją zatrułam! -Powiedziała zdenerwowana Ler.
-Aha... A niby kto inny? -oskarżała ją Lili
-Nie wiem, ale to na pewno nie ja! -Wprost wykrzyczała do rodzeństwa.
-Tak...? Masz szczęście że matka nie wyrzuciła cię jak śmiecia po tym co zrobiłaś sto lat temu.-kontynuowała księżniczka.
-Nie wiem o czym mówisz. -Powiedziała już spokojnie Ler.
-Ooo.. ty już nie udawaj. Jak na razie przez te sto lat miałaś tu raj na ziemi, ale te rajskie dni się skończyły. Do puki ja i Leo tu jesteśmy i do puki mama jest królową to ja i Leo mamy jeszcze coś w tej rodzinie do powiedzenia. -Lili zbliżyła się do Ler. -Tylko ja, Leo i świętej pamięci tata znamy całą prawdę. I mama jak tylko wyzdrowieje też ją pozna.
Nagle za Lili pojawił się Klaus i powiedział -Lili, mama chce się z tobą i Leo widzieć.
-Dobrze. -Odpowiedziała mu dziewczyna. -Chodź Leo. -Razem znikli z pomieszczenia zostawiając czwórkę rodzeństwa samych sobie.
-A więc jak to było? -Podeszła Bianka do Klausa kładąc rękę na jego policzku.- Jestem twoją siostrą, narzeczoną i następczynią po matce, tak? -Klaus kiwną głową i od razu po tym dostał z liścia o Bianki automatycznie zamykając oczy. -A ja tak się o ciebie martwiłam. Nie mogłam spać myśląc o tym czy żyjesz! -Klaus był oszołomiony ale gdy otworzył oczy zobaczył łzy w oczach swojej ukochanej nie mógł jej nie przytulić. -Przepraszam. -Powiedział do niej a ona uśmiechnęła się lecz dalej płakała.
Tej nocy tylko jedna osóbka nie mogła zasnąć zamartwiając się o brata i ukochanego. Siedziała samotnie na łóżku wpatrując się w przepiękny wschód słońca który dziś jej nie bawił i nie przyprawiał o zachwyt. Nie miała nawet ochoty poczytać jednej ze swoich ulubionych książek, chciała jak najszybciej wrócić do domu, do jej ukochanego, do znienawidzonego Londynu, do Kety i jej dzieci. Chociaż wiedziała że życia im nie wróci to i tak chciała ich zobaczyć. Chociaż do Londynu wrócić nie mogła to zawsze miała jeszcze Kornelie u której była mile widziana.
Bianka była gotowa na to że zaraz straż zabierze ją na jakieś przesłuchania. Z korytarza słyszała ciężkie kroki zbrojonej straży. Słyszała że ktoś naciska na klamkę. Tak jak myślała straż przyszła po nią. Wstała z łóżka i pozwoliła sobie nałożyć kajdanki.
Nagle czyjaś ręka przebiła zbroję strażnika i ten padł bez ruchu. Następnie skręcił karki pozostałym.
-Leo! -Rzuciła się mu na szyję Bianka ze łzami radości w ochach.
-No już dobrze. -Pogłaskał ją niezakrwawioną ręką po plecach. -Lepiej się pożyw, czeka nas długa droga.-Dziewczyna zlizała krew z ręki Leo. Chłopak wziął dziewczynę na ręce i pojawili się w porcie. Kupił bilet i wsiedli na statek.
-A co z Klausem? -Zapytała patrząc się w dal na znikającą wyspę.
-Nic mu nie będzie. Spotkacie się w pałacu. Czekają już tam na nas -Bianka uśmiechnęła się lekko do Leo ciesząc się że już wkrótce zobaczy Królową i Lucasa.
-A mnie nie przedstawisz? -Zapytała się kobieta która pojawiła się znikąd. Bianka automatycznie się cofnęła a Leo nie drgną nawet na milimetr. Sprawiał wrażenie przyzwyczajonego do takich sytuacji.
-Co ty robisz? Miałaś się nie ujawniać. -Powiedział do niej szeptem Leo.
Kobieta usiadła na krześle obok Bianki. -Tak będzie ciekawiej, zaufaj mi. -Leo popatrzył się na nią błagającym wzrokiem. -Heh... No dobra. -Powiedziała kobieta a Leo odetchną z ulgą . Dziewczyna wyprostowała się i usiadła jak dama. Bianka zauważyła że kobieta jest strasznie podobna do królowej.-Jestem Lili. Miło mi cię poznać Bianko.
-Skąd wiesz...?
-Jak masz na imię... Otóż odpowiedź jest bardzo prosta. Ja jestem rodzoną siostrą Leona a także twoją, droga siostrzyczko.-Bianka popatrzyła na nią z takim zdziwieniem i niedowierzaniem. W pewnym stopniu uwierzyła Lili gdyż była bardzo podobna do Leona. Była też zawiedziona bo myślała że Leo powiedział by jej o takiej rzeczy. Bianka nie traciła czasu na zbyt długie rozmyślania i dała dokończyć kobiecie.- Ciekawszą rzeczą jest to że Ler i Lucas też są moją rodziną i jeszcze w skład mojej rodziny wchodzi królowa i Klaus. -Mówiąc to wzięła łyk herbaty którą przyniosła przed chwilą służąca na statku. Leo otworzył szeroko oczy, nie mógł uwierzyć w to co usłyszał. Lili wyjawiła przed Bianką największą tajemnicę jaką chciała zataić ich matka. Bianka także nie była w lepszym stanie niż Leo. -O, to jeszcze nie wszystko. Twoją siostrą bliźniaczką jest Ler a najzabawniejsze jest to że....
-Wystarczy! -Wrzasną na nią Leo. -Nie sądzisz że już za dużo powiedziałaś?
-Nie gorączkuj się tak. Dziewczyna powinna wiedzieć jakie ma korzenie. Co nie Bianka? -Mówiąc to popatrzyła na oszołomioną dziewczynę która nie mogła uwierzyć w to co usłyszała.
-A więc jestem księżniczką? -Zapytała niepewnie Bianka.
-O tak. I to nie byle jaką... Jesteś następcą królowej. Narzeczoną Klausa.
-Ja? -Popatrzyła się na Lili będąc w jeszcze większym szoku.
-Tak ty. Ale wiesz, pewnym osobom takim jak Cersei się to nie podoba. Chce rozdzielić ciebie i Klausa i zabrać sobie go a ciebie uśmiercić. Co zrobisz Bianko? Będziesz walczyć o ukochanego?
Bianka popatrzyła się na Lili i na Leona takim samym wzrokiem, przepełnionym złością i za razem szczęściem. Podeszła do Leona, dotknęła delikatnie jego policzka i spojrzała prosto w jego czerwone oczy.-Czemu mi nie powiedziałeś? Ja ci ufałam. Uważałam cię za nie tylko brata ale i za przyjaciela. Nawet Klaus nie był ze mną szczery. I jak mam ci teraz ufać? -Bianka patrząc w zagubione oczy Leo spostrzegła żal i miłość. Gdy wiedziała już że Leo musi sobie wszystko poukładać w głowie, podeszła do czekającej na odpowiedź Lili. -Jedynie ty byłaś ze mną szczera. Przez tyle lat żyłam w ukryciu nie znając swojej historii, swojej rodziny. Dziękują ci że byłaś ze mną szczera. - Lili popatrzyła się na Biankę i odparła. -Miałaś prawo wiedzieć. A moja głupia rodzina nie słusznie zataiła przed tobą całą prawdę. -Lili przysunęła usta do jej ucha. -Może to wiesz, a może nie, ale nasi bracia naprawdę cię kochają. -Lili oddaliła usta od jej ucha a Bianka kiwnęła głową oddalając się do swojej kabiny.
Lili patrzyła spokojnie jak Bianka odchodzi. Cieszyła się że wreszcie bez żadnych okazji będzie mogła nazwać Biankę swoją młodszą siostrą. Gdy ocknęła się z zamyśleń jak to fajnie będzie ją poznać, postanowiła obudzić z zamyślenia Leona dając mu pstryczek w czoło.
-Już się ocknąłeś? - Powiedziała rozbawiona młodsza siostra Leo.
-To jak to teraz będzie? Jak to sobie wyobrażasz? -Zapytał ją wpatrując się w jej także czerwone oczy.
-Jak to, jak? Będziemy normalną rodziną. Nareszcie w komplecie. -Uśmiechnęła się a Leo odwzajemnił uśmiech. Lili zaczęła spoglądać w dal. -No może nie w takim komplecie ponieważ nikt nie wie co się stało z tatą. -Ich uśmiechy trochę zmalały ale widząc że zbliżają się do portowego miasteczka postanowili zawołać Biankę.
Podróż do pałacu minęła bez żadnych przeszkód. W miłym i przyjaznym towarzystwie. Biance tak wspaniale się słuchało starych wspominek że aż nie chciała wysiadać z powozu.
U wrót pałacu, rodzeństwo przywitała Ella ze służbą. Lokaj pomógł siostrom wysiąść i we troje skierowali się do środka gdzie czekali na niech Ler i Lucas. Lili przejechała wzrokiem po całym pomieszczeniu szukając Królowej i Klausa.
-Lili. Cóż na urocza niespodzianka. Leona też się nie spodziewałam. -Powiedziała z jadem Ler.
-Czy to nie moja ulubiona zdradziecka siostrzyczka Ler. Gdzie jest mama?
-Matka jest chora. Od powrotu Klausa to on się nią opiekuje. -Cała trójka była w szoku.
-Że jak. Na co jest chora? -Zapytała Lili.
-Nie wiadomo. Lekarz nie widział jeszcze nigdy takiej choroby. Na pierwszy rzut oka nic jej nie jest ale mówi że czuje się okropnie i że czuje jak by miała umrzeć. Być może jest zatruta. -Na dźwięk słów "zatruta" Lili i Leo od razu popatrzyli się na Ler która patrzyła na nich jak by nie wiedziała o co im chodzi.
-Nie patrzcie się tak na mnie, to nie ja ją zatrułam! -Powiedziała zdenerwowana Ler.
-Aha... A niby kto inny? -oskarżała ją Lili
-Nie wiem, ale to na pewno nie ja! -Wprost wykrzyczała do rodzeństwa.
-Tak...? Masz szczęście że matka nie wyrzuciła cię jak śmiecia po tym co zrobiłaś sto lat temu.-kontynuowała księżniczka.
-Nie wiem o czym mówisz. -Powiedziała już spokojnie Ler.
-Ooo.. ty już nie udawaj. Jak na razie przez te sto lat miałaś tu raj na ziemi, ale te rajskie dni się skończyły. Do puki ja i Leo tu jesteśmy i do puki mama jest królową to ja i Leo mamy jeszcze coś w tej rodzinie do powiedzenia. -Lili zbliżyła się do Ler. -Tylko ja, Leo i świętej pamięci tata znamy całą prawdę. I mama jak tylko wyzdrowieje też ją pozna.
Nagle za Lili pojawił się Klaus i powiedział -Lili, mama chce się z tobą i Leo widzieć.
-Dobrze. -Odpowiedziała mu dziewczyna. -Chodź Leo. -Razem znikli z pomieszczenia zostawiając czwórkę rodzeństwa samych sobie.
-A więc jak to było? -Podeszła Bianka do Klausa kładąc rękę na jego policzku.- Jestem twoją siostrą, narzeczoną i następczynią po matce, tak? -Klaus kiwną głową i od razu po tym dostał z liścia o Bianki automatycznie zamykając oczy. -A ja tak się o ciebie martwiłam. Nie mogłam spać myśląc o tym czy żyjesz! -Klaus był oszołomiony ale gdy otworzył oczy zobaczył łzy w oczach swojej ukochanej nie mógł jej nie przytulić. -Przepraszam. -Powiedział do niej a ona uśmiechnęła się lecz dalej płakała.
niedziela, 14 października 2012
Rozdział 16
Bianka i Leon spokojnie leżeli w ciemnym ogrodzie gdy nagle zaczęło się rozjaśniać. Ciemne a raczej mroczne, kruczo czarne chmury zaczęły się rozsuwać odsłaniając piękne, jasne słońce, rażąc swoim blaskiem oczy ludzi, którzy od urodzenia nie widzieli słońca.
Bianka rozglądała się w około z wielkim zachwytem bo chodź było tu od wieków ciemno to ogród był tak piękny i tak zadbany jakby ktoś od stuleci się nim codziennie opiekował.
Leon patrzył na to wszystko zupełnie inaczej niż jego siostra. Wiedział że coś się stało więc od razu pobiegł a raczej znikł i pojawił się w pałacu. Szybko zjawił się na piętrze Klausa i wpadł do jego pokoju jak burza.
Leon nie mógł uwierzyć w to co widzi. Na podłodze leżała martwa Cersei a w okół niej była potężna plama krwi, na jej szyi widniały ślady kłów.
Oczywiście można się domyśleć kto stał za tą śmiercią Starej Wiedźmy. Wszyscy tak myśleli, nawet Bianka która dowiedziała się o tym jak dopiero wbiegła na pięćdziesiąte piętro za bratem. Lecz Leon w to nie wierzył. Był święcie przekonany że Klaus nie miał powodów dla których miał by wypowiedzieć wojnę całemu magicznemu stowarzyszeniu i zabijać Starą Cersei swoją ukochaną sprzed kilku wieków.
-Musze iść. Zaopiekuj się Bianką i miej ją na oku by nie zrobiła nic głupiego. Najlepiej żeby siedziała w pokoju i czytała książki. -Powiedział Leon do Elli po czym szybko zniknął.
Leon wybrał się do Ciemnego Lasu który stał się normalnym lasem po śmierci Cersei.W głębi tego tak zwanego Ciemnego Lasu stała stara, spróchniała chatka. Leon wszedł do chatki i chwycił osobę znajdującą się w środku za szyję i przycisną do ściany.
-Uspokój się, Leo. Zwykle nie jesteś agresywny. -Powiedziała.
-Lili! Co było napisane na karteczce?! -Gdy dziewczyna się przez dłuższy czas nie odzywała on na nią krzykną i puścił. Dziewczyna upadła na podłogę i zaczęła rozmasowywać szyję. -Przepraszam. Ne powinienem się tak unosić i na ciebie wydzierać.
-Tak. Zdecydowanie udzielił ci się charakter Ler. -Powiedziała z rozbawieniem kobieta po czym uśmiechnęła się do niego a on odwzajemnił uśmiech. Usiadła na kanapie ciągnąc Leo za sobą.
-Śmierć Cersei to twoja zasługa? -Zapytał już spokojnie.
-Śmierć? A tak. Uśpiliśmy ją na jakiś czas pozorując jej śmierć. Wszyscy dobrze wiemy że Cersei nie umarła i nigdy nie umrze.
-Czemu to zrobiłaś? Chcesz ją rozzłościć?
-Tak. Zgadza się. -Powiedziała spokojnie.
-Chcesz zginąć i narazić nasze życia tylko dla głupiej zabawy? -Uniósł się Leo.
-Spokojnie. Biance nic się nie stanie. Tylko Cersei na tym ucierpi. -Powiedziała uśmiechając się przebiegle do Leona.
-Naprawdę? Ile taka "śpiączka" będzie trwać?
-No nie wiem. Z jakieś trzy dni.
-Trzy dni?!
-Oni myślą że Klaus naprawdę zabił Cersei ale ona powróci do życia jeszcze bardziej wściekła gdy okaże się że nas już tam nie będzie. Wtedy przypuści atak na nasze królestwo co wywoła wojnę. I wtedy...
-Wojnę? Naprawdę chcesz poświęcić życia niewinnych osób by zrealizować swoje chore cele?! -Przerwał jej Leo.
-Co w tym złego? Gdzie ludzie giną, szlachta się bawi.
-Czyś ty zwariowała?! -Leo uniósł ją za sukienkę do góry ale ona spoglądała na niego z politowaniem.
-Nie martw się. Nasza rodzina nie zginie. Jedynie Sprawcy naszego cierpienia polegną w męczarniach. -Uśmiechnęła się szyderczo myśląc o tym jak nieprzyjaciele płaszczą się przed nią błagając o litość. -Klaus zrozumiał mój plan i uwierz mi że nie pozwoli by Biance coś się stało. Zaufaj mi i daj się ponieść. Nic się stać nie może. Po wojnie nasza rodzina stanie się wielka i potężna jak nigdy dotąd.
Leo popatrzył się na Lili zastanawiając się przez dłuższą chwilę. Gdy wreszcie podjął decyzję.
Bianka rozglądała się w około z wielkim zachwytem bo chodź było tu od wieków ciemno to ogród był tak piękny i tak zadbany jakby ktoś od stuleci się nim codziennie opiekował.
Leon patrzył na to wszystko zupełnie inaczej niż jego siostra. Wiedział że coś się stało więc od razu pobiegł a raczej znikł i pojawił się w pałacu. Szybko zjawił się na piętrze Klausa i wpadł do jego pokoju jak burza.
Leon nie mógł uwierzyć w to co widzi. Na podłodze leżała martwa Cersei a w okół niej była potężna plama krwi, na jej szyi widniały ślady kłów.
Oczywiście można się domyśleć kto stał za tą śmiercią Starej Wiedźmy. Wszyscy tak myśleli, nawet Bianka która dowiedziała się o tym jak dopiero wbiegła na pięćdziesiąte piętro za bratem. Lecz Leon w to nie wierzył. Był święcie przekonany że Klaus nie miał powodów dla których miał by wypowiedzieć wojnę całemu magicznemu stowarzyszeniu i zabijać Starą Cersei swoją ukochaną sprzed kilku wieków.
-Musze iść. Zaopiekuj się Bianką i miej ją na oku by nie zrobiła nic głupiego. Najlepiej żeby siedziała w pokoju i czytała książki. -Powiedział Leon do Elli po czym szybko zniknął.
Leon wybrał się do Ciemnego Lasu który stał się normalnym lasem po śmierci Cersei.W głębi tego tak zwanego Ciemnego Lasu stała stara, spróchniała chatka. Leon wszedł do chatki i chwycił osobę znajdującą się w środku za szyję i przycisną do ściany.
-Uspokój się, Leo. Zwykle nie jesteś agresywny. -Powiedziała.
-Lili! Co było napisane na karteczce?! -Gdy dziewczyna się przez dłuższy czas nie odzywała on na nią krzykną i puścił. Dziewczyna upadła na podłogę i zaczęła rozmasowywać szyję. -Przepraszam. Ne powinienem się tak unosić i na ciebie wydzierać.
-Tak. Zdecydowanie udzielił ci się charakter Ler. -Powiedziała z rozbawieniem kobieta po czym uśmiechnęła się do niego a on odwzajemnił uśmiech. Usiadła na kanapie ciągnąc Leo za sobą.
-Śmierć Cersei to twoja zasługa? -Zapytał już spokojnie.
-Śmierć? A tak. Uśpiliśmy ją na jakiś czas pozorując jej śmierć. Wszyscy dobrze wiemy że Cersei nie umarła i nigdy nie umrze.
-Czemu to zrobiłaś? Chcesz ją rozzłościć?
-Tak. Zgadza się. -Powiedziała spokojnie.
-Chcesz zginąć i narazić nasze życia tylko dla głupiej zabawy? -Uniósł się Leo.
-Spokojnie. Biance nic się nie stanie. Tylko Cersei na tym ucierpi. -Powiedziała uśmiechając się przebiegle do Leona.
-Naprawdę? Ile taka "śpiączka" będzie trwać?
-No nie wiem. Z jakieś trzy dni.
-Trzy dni?!
-Oni myślą że Klaus naprawdę zabił Cersei ale ona powróci do życia jeszcze bardziej wściekła gdy okaże się że nas już tam nie będzie. Wtedy przypuści atak na nasze królestwo co wywoła wojnę. I wtedy...
-Wojnę? Naprawdę chcesz poświęcić życia niewinnych osób by zrealizować swoje chore cele?! -Przerwał jej Leo.
-Co w tym złego? Gdzie ludzie giną, szlachta się bawi.
-Czyś ty zwariowała?! -Leo uniósł ją za sukienkę do góry ale ona spoglądała na niego z politowaniem.
-Nie martw się. Nasza rodzina nie zginie. Jedynie Sprawcy naszego cierpienia polegną w męczarniach. -Uśmiechnęła się szyderczo myśląc o tym jak nieprzyjaciele płaszczą się przed nią błagając o litość. -Klaus zrozumiał mój plan i uwierz mi że nie pozwoli by Biance coś się stało. Zaufaj mi i daj się ponieść. Nic się stać nie może. Po wojnie nasza rodzina stanie się wielka i potężna jak nigdy dotąd.
Leo popatrzył się na Lili zastanawiając się przez dłuższą chwilę. Gdy wreszcie podjął decyzję.
piątek, 28 września 2012
Rozdział 15
Bianka już z samego rana tryskała energią. Skąd wiedziała że jest ranek? To proste. Tak jak codziennie się dowiadywała, czyli przez Ellę. Jak zwykle o tej porze brała kąpiel i szykowała się do wyjścia do ogrodu w którym miała się spotkać z Leonem, gdyż jak zwykle Klaus nie miał czasu.
Wcale Biance się nie śpieszyło do tego ciemnego, przerażającego, ciemnego, chłodnego i ciemnego ogrodu. Chyba wszyscy zrozumieli że ten ogród był naprawdę ciemny. Był tak ciemny że nie było widać nawet kwiatów, a to był ogród przecież.
Bianka spokojnie siedziała w wannie rozmyślając nad tym jaką książkę powinna przeczytać dzisiaj po obiedzie. Nagle rozległo się pukanie. -Kto tam? -zapytała.
-Pani. Jak długo jeszcze masz zamiar siedzieć w wannie. Woda musi być już zimna. Jeśli pani się przeziębi to jak ja spojrzę w oczy królowej i pani bratu.
-Spokojnie Ella, już wychodzę. -Powiedziała Bianka owijając się ręcznikiem. -Możesz wejść.
Ella weszła spokojnie z sukienkami do łazienki. -Którą pani wybiera?
-Obojętnie. -Popatrzyła na sukienki przez dłuższą chwilę. -Wybieram tą wiśniową.
Bianka szybko się ubrała i wyszła na spotkanie z bratem. Gdy spostrzegła go w oddali szybko podbiegła i zapytała -Długo czekałeś?
-Nie długo. -Leo dokładnie obejrzał siostrę i stwierdził -Do twarzy ci w tym kolorze. Pasuje do mrocznego wystroju i oświetlenia ogrodu.
-Nie mów mi że właśnie jesteśmy w ogrodzie?
-Nie jesteśmy. Ogród jest tam. -Powiedział Leo wskazując na ledwo widoczną bramę.
-Tam powiadasz?-wytężyła wzrok by cokolwiek dostrzec.
-Tak, właśnie tam. -Powiedział ze spokojem potwierdzając słowa Bianki.
-Mowy nie ma! Nie wejdę do ogrodu z horroru! -Nawrzeszczała na niego dziewczyna.
-Z horroru?
-Tak, z horroru. Ta brama sama aż krzyczy "Otworzysz mnie a zjedzą cie Zombie"! -Powiedziała w panice Bianka.
-Wierzysz w zombie? - Wyśmiał ją Leo. -Od razu widać że byłaś chowana wśród ludzi. Zombie nie istnieją. Ludzie wymyślają takie rzeczy by straszyć ludzi takich jak ty czyli naiwnych. -Zaczął się znowu śmiać Leo.
-Ah tak? -Popatrzyła na niego przebiegle Bianka. -Ludzie wymyślają także historyjki z wampirami. Według ciebie wampiry też nie istnieją?
-Oczywiście że istnieją. Jesteśmy namacalnym dowodem.
-Więc... -Zaczęła Bianka ale Leo jej przerwał.
-Widziałaś kiedyś jakiegoś Zombie?
-Hee...?
-Pytam się czy jakiegoś widziałaś?
-Eee.. Nie.
-Więc po co ta cała dyskusja skoro oboje wiemy że Zombie nie istnieją. Wrócimy do tej rozmowy jak któreś z nas spotka lub zobaczy Zombie. Ok?
-Heh... A już myślałam że uda mi się pociągnąć tą rozmowę do wieczora tak żebym mogła nie iść do tego upiornego ogrodu.
-Mowy nie ma. Idziemy tam i koniec. -Powiedział ciągnąc Biankę w stronę bramy ogrodu.
Gdy weszli do ciemnego ogrodu ogarną ich piękny zapach. Leo zaprowadził swoją siostrę na już wcześniej przygotowany koc gdzie paliły się świece oświetlając im piękny widok m.in. pięknych kwiatów z całego świata.
-Jakie one piękne -Zachwycała się Bianka -Szkoda że w Abracamiris jest tak ciemno. Ludzie zjeżdżali by to z całego świata by zobaczyć piękno tych kwiatów.
-Ja też tak uważam. Zostały nam jeszcze trzy dni pobytu tutaj. Możemy je spędzić w tym ogrodzie. -Uśmiechną się do niej Leo.
-To świetny pomysł. Zróbmy tak -Odwzajemniła uśmiech Bianka.
Wcale Biance się nie śpieszyło do tego ciemnego, przerażającego, ciemnego, chłodnego i ciemnego ogrodu. Chyba wszyscy zrozumieli że ten ogród był naprawdę ciemny. Był tak ciemny że nie było widać nawet kwiatów, a to był ogród przecież.
Bianka spokojnie siedziała w wannie rozmyślając nad tym jaką książkę powinna przeczytać dzisiaj po obiedzie. Nagle rozległo się pukanie. -Kto tam? -zapytała.
-Pani. Jak długo jeszcze masz zamiar siedzieć w wannie. Woda musi być już zimna. Jeśli pani się przeziębi to jak ja spojrzę w oczy królowej i pani bratu.
-Spokojnie Ella, już wychodzę. -Powiedziała Bianka owijając się ręcznikiem. -Możesz wejść.
Ella weszła spokojnie z sukienkami do łazienki. -Którą pani wybiera?
-Obojętnie. -Popatrzyła na sukienki przez dłuższą chwilę. -Wybieram tą wiśniową.
Bianka szybko się ubrała i wyszła na spotkanie z bratem. Gdy spostrzegła go w oddali szybko podbiegła i zapytała -Długo czekałeś?
-Nie długo. -Leo dokładnie obejrzał siostrę i stwierdził -Do twarzy ci w tym kolorze. Pasuje do mrocznego wystroju i oświetlenia ogrodu.
-Nie mów mi że właśnie jesteśmy w ogrodzie?
-Nie jesteśmy. Ogród jest tam. -Powiedział Leo wskazując na ledwo widoczną bramę.
-Tam powiadasz?-wytężyła wzrok by cokolwiek dostrzec.
-Tak, właśnie tam. -Powiedział ze spokojem potwierdzając słowa Bianki.
-Mowy nie ma! Nie wejdę do ogrodu z horroru! -Nawrzeszczała na niego dziewczyna.
-Z horroru?
-Tak, z horroru. Ta brama sama aż krzyczy "Otworzysz mnie a zjedzą cie Zombie"! -Powiedziała w panice Bianka.
-Wierzysz w zombie? - Wyśmiał ją Leo. -Od razu widać że byłaś chowana wśród ludzi. Zombie nie istnieją. Ludzie wymyślają takie rzeczy by straszyć ludzi takich jak ty czyli naiwnych. -Zaczął się znowu śmiać Leo.
-Ah tak? -Popatrzyła na niego przebiegle Bianka. -Ludzie wymyślają także historyjki z wampirami. Według ciebie wampiry też nie istnieją?
-Oczywiście że istnieją. Jesteśmy namacalnym dowodem.
-Więc... -Zaczęła Bianka ale Leo jej przerwał.
-Widziałaś kiedyś jakiegoś Zombie?
-Hee...?
-Pytam się czy jakiegoś widziałaś?
-Eee.. Nie.
-Więc po co ta cała dyskusja skoro oboje wiemy że Zombie nie istnieją. Wrócimy do tej rozmowy jak któreś z nas spotka lub zobaczy Zombie. Ok?
-Heh... A już myślałam że uda mi się pociągnąć tą rozmowę do wieczora tak żebym mogła nie iść do tego upiornego ogrodu.
-Mowy nie ma. Idziemy tam i koniec. -Powiedział ciągnąc Biankę w stronę bramy ogrodu.
Gdy weszli do ciemnego ogrodu ogarną ich piękny zapach. Leo zaprowadził swoją siostrę na już wcześniej przygotowany koc gdzie paliły się świece oświetlając im piękny widok m.in. pięknych kwiatów z całego świata.
-Jakie one piękne -Zachwycała się Bianka -Szkoda że w Abracamiris jest tak ciemno. Ludzie zjeżdżali by to z całego świata by zobaczyć piękno tych kwiatów.
-Ja też tak uważam. Zostały nam jeszcze trzy dni pobytu tutaj. Możemy je spędzić w tym ogrodzie. -Uśmiechną się do niej Leo.
-To świetny pomysł. Zróbmy tak -Odwzajemniła uśmiech Bianka.
środa, 12 września 2012
Rozdział 14
Bianka siedziała samotnie w pokoju czytając książkę. Znudziło jej się to bardzo szybko więc postanowiła wyjść do miasta.
Nie mówiąc nikomu po cichu wymknęła się by nikt jej nie przyłapał. Gdy wychodziła już za bramy ktoś jej przeszkodził gapiąc się na nią z tyłu.
-Gdzie to się panienka wybiera? -Zapytała straszna służka rodziny Slavery.
-Eee... A kto tak mówi że ja gdzieś idę? -Zaczęła się nerwowo wykręcać.
-O przepraszam panienkę. Wychodziła pani za bramę, myślałam że panienka ucieka.
-O nie, to było by wielce nie odpowiedzialne i głupie ze strony honorowego gościa królowej. -Powiedziała dostojnie.
-Mam jeszcze jedno pytanie do panienki.
-Pytaj?
-Po co panienka wzięła woreczek z pieniędzmi skoro panienka nigdzie nie wychodzi?
-Eee.. no bo... -Myślała Bianka aż ją olśniło. -Nigdy nie wiadomo komu będzie trzeba zapłacić za okazaną mi pomoc. Np. Potknę się i przewrócę,a nikt za darmo w tym egoistycznym świecie wstać mi nie pomoże.
-Rozumiem. -Bianka odetchnęła z ulgą na dźwięk słowa po którym zazwyczaj Ella nie zadawała więcej pytań. -Zatem gdzie panienka idzie? -Szare komórki Bianki zaczęły intensywniej pracować wymyślając to coraz dziwniejsze wymówki. Gdy wreszcie miała się poddać i powiedzieć Elli całą prawdę uprzedził ja głos Leona.
-Odpuść Ello. Ona jest ze mną, odejdź.
-Dziękuję Leo.
-Hmm... a teraz powiesz mi gdzie to się moja słodka siostrzyczka wybiera?
-Eee... Tajemnica? -Powiedziała odwracając wzrok.
-Tajemnica? -Powtórzył Leo.
-Tajemnica. -Powiedziała już zdecydowanie Bianka.
-W takim razie dopilnuje by droga Ella nie opuszczała cię na krok.
-Coo??!! Dopiero co się od niej uwolniłam! -Nawrzeszczała na Leo Bianka.
-To powiesz wreszcie czy nie?
-Hmm...No Dobra. -Powiedziała Bianka podchodząc i szepcząc coś do ucha Leo.
-Było trzeba tak od razu. Idziemy do wesołego miasteczka! -Powiedział wesoło Leo ciągnąc Biankę za sobą.
Dotarli na piętro handlowe gdzie mieściło się wesołe miasteczko.Bianka była zachwycona, ponieważ jeszcze nigdy nie była w takim miejscu jak wesołe miasteczko. Było bardzo tłoczno więc Leo przywiązał do nadgarstka Bianki dzwoneczek by w razie kłopotów lub zgubienia się zadzwoniła i Leo mógł ją znaleźć.
Najpierw byli na diabelskim młynie, potem na lodach malinowych a na końcu zjechali z kolejki górskiej. Zrobiło się późno więc Leo chciał iść do pałacu ale Bianka przebłagała go by zostali dłużej do pokazu sztucznych ogni.
Sztuczne ognie były przepiękne. Bianka zachwycona wszystkim nawet nie zauważyła gdy zrobiło się naprawdę późno, co na Abracamiris było szalenie trudne ponieważ tam zawsze i w dzień i w nocy panowały egipskie ciemności.
Leo po sztucznych ogniach tryskał energią a Bianka wręcz przeciwnie. Gdy chłopak szukał kolejnych atrakcji, Bianka szukała wygodnej ławki by się położyć i zasnąć. Leo widząc to zaprowadził Biankę prosto do jej pokoju i położył na łóżku przykrywając kołdrą.
Gdy miał już wychodzić, pół przytomna Bianka zatrzymała go i powiedziała -Dziękuję.- Leo popatrzył na nią ciepłym i miłym wzrokiem i powiedział całując ją w czoło -Niema za co, a teraz idź już spać.- Po czym wyszedł z pokoju stwierdzając że był to udany dzień.
Nie mówiąc nikomu po cichu wymknęła się by nikt jej nie przyłapał. Gdy wychodziła już za bramy ktoś jej przeszkodził gapiąc się na nią z tyłu.
-Gdzie to się panienka wybiera? -Zapytała straszna służka rodziny Slavery.
-Eee... A kto tak mówi że ja gdzieś idę? -Zaczęła się nerwowo wykręcać.
-O przepraszam panienkę. Wychodziła pani za bramę, myślałam że panienka ucieka.
-O nie, to było by wielce nie odpowiedzialne i głupie ze strony honorowego gościa królowej. -Powiedziała dostojnie.
-Mam jeszcze jedno pytanie do panienki.
-Pytaj?
-Po co panienka wzięła woreczek z pieniędzmi skoro panienka nigdzie nie wychodzi?
-Eee.. no bo... -Myślała Bianka aż ją olśniło. -Nigdy nie wiadomo komu będzie trzeba zapłacić za okazaną mi pomoc. Np. Potknę się i przewrócę,a nikt za darmo w tym egoistycznym świecie wstać mi nie pomoże.
-Rozumiem. -Bianka odetchnęła z ulgą na dźwięk słowa po którym zazwyczaj Ella nie zadawała więcej pytań. -Zatem gdzie panienka idzie? -Szare komórki Bianki zaczęły intensywniej pracować wymyślając to coraz dziwniejsze wymówki. Gdy wreszcie miała się poddać i powiedzieć Elli całą prawdę uprzedził ja głos Leona.
-Odpuść Ello. Ona jest ze mną, odejdź.
-Dziękuję Leo.
-Hmm... a teraz powiesz mi gdzie to się moja słodka siostrzyczka wybiera?
-Eee... Tajemnica? -Powiedziała odwracając wzrok.
-Tajemnica? -Powtórzył Leo.
-Tajemnica. -Powiedziała już zdecydowanie Bianka.
-W takim razie dopilnuje by droga Ella nie opuszczała cię na krok.
-Coo??!! Dopiero co się od niej uwolniłam! -Nawrzeszczała na Leo Bianka.
-To powiesz wreszcie czy nie?
-Hmm...No Dobra. -Powiedziała Bianka podchodząc i szepcząc coś do ucha Leo.
-Było trzeba tak od razu. Idziemy do wesołego miasteczka! -Powiedział wesoło Leo ciągnąc Biankę za sobą.
Dotarli na piętro handlowe gdzie mieściło się wesołe miasteczko.Bianka była zachwycona, ponieważ jeszcze nigdy nie była w takim miejscu jak wesołe miasteczko. Było bardzo tłoczno więc Leo przywiązał do nadgarstka Bianki dzwoneczek by w razie kłopotów lub zgubienia się zadzwoniła i Leo mógł ją znaleźć.
Najpierw byli na diabelskim młynie, potem na lodach malinowych a na końcu zjechali z kolejki górskiej. Zrobiło się późno więc Leo chciał iść do pałacu ale Bianka przebłagała go by zostali dłużej do pokazu sztucznych ogni.
Sztuczne ognie były przepiękne. Bianka zachwycona wszystkim nawet nie zauważyła gdy zrobiło się naprawdę późno, co na Abracamiris było szalenie trudne ponieważ tam zawsze i w dzień i w nocy panowały egipskie ciemności.
Leo po sztucznych ogniach tryskał energią a Bianka wręcz przeciwnie. Gdy chłopak szukał kolejnych atrakcji, Bianka szukała wygodnej ławki by się położyć i zasnąć. Leo widząc to zaprowadził Biankę prosto do jej pokoju i położył na łóżku przykrywając kołdrą.
Gdy miał już wychodzić, pół przytomna Bianka zatrzymała go i powiedziała -Dziękuję.- Leo popatrzył na nią ciepłym i miłym wzrokiem i powiedział całując ją w czoło -Niema za co, a teraz idź już spać.- Po czym wyszedł z pokoju stwierdzając że był to udany dzień.
wtorek, 31 lipca 2012
Rozdział 13
Bianka od rana nie wiedziała co ma ze sobą zrobić. Najbardziej niepokoił ją fakt że nie miała pojęcia czy na zewnątrz jest dzień czy też noc. Nie wiedziała czy swoim chodzeniem nie obudzi pozostałych mieszkańców czarnego zamku.
Nagle weszła Ella kładąc na stole srebrną tace ze śniadaniem. Bianka o prócz śniadania spostrzegła na tacy lampkę świeżej krwi.
-Czy ty przyniosłaś mi krew?
-Nie pije pani?
-Oczywiście że nie pije. Wychowywałam się wśród ludzi. Panowanie nad głodem mam opanowane do perfekcji.
-Rozumiem że mam zabrać krew.
-Oczywiście. Możesz mi jeszcze powiedzieć która jest godzina?
-Ósma rano pani. Coś jeszcze?
-Czy mogłabyś powiadomić mojego brata żeby wpadł do mnie na moment.
-Oczywiście Pani.-Ella zniknęła i zaraz rozległo się pukanie do drzwi.
-Wołałaś mnie siostrzyczko?
-Mam prośbę, braciszku. Czy nie mógł byś mnie zabrać do miasta. Mam ochotę zasmakować dobrej lektury z Abracamiris.
-Nie mam nic do roboty przez następne trzydzieści lat.No dobrze. Chodźmy.
Leon i Bianka poszli do miasta. Odwiedzili tyle sklepów i Bianka zrobiła tyle zakupów że nie mieściły się już w powozie. Dziewczyna kupiła tyle książek że jak by nie była nieśmiertelna to zabrakło by jej życia by je przeczytać. Leon zaś nic nie kupił. Przez całą drogę towarzyszył Biance, pomagał jej wybierać książki, ubrania, biżuterię, buty, kapelusze, parasolki i dużo innych rzeczy.
Wstąpili do kawiarenki. Było sporo ludzi. Bianka i Leon usiedli przy stoliku przy oknie. Leon poszedł zamówić ciasto i dwie filiżanki herbaty. Koło niego zakręciła się białowłosa kobieta. Była w czarnym kapeluszu który zasłaniał jej twarz. Miała też na sobie czarną sukienkę. Była wysoka i wyglądała na kobietę po trzydziestce.
-A więc to jest Mała Bianka, strasznie urosła. -powiedziała kobieta pijąc łyk napoju.
-Oczywiście. Minęło sto lat odkąd ją ostatni raz widziałaś.
-Jak tam Nik?
-Po staremu. Ostatnio pokłócił się ze starą czarownicą. Ale spokojnie, ona tylko chce zabić Biankę.
-Leo. Co ty kombinujesz? -zapytała wyraźnie zaniepokojona.
-Spokojnie. To nic strasznego. Zobaczymy jak się sprawy potoczą. Będzie ciekawie, zobaczysz.
-Heh... Tylko nie ryzykuj jej życia, w końcu to nadal twoja siostra.Daj tą karteczkę Nikowi, będzie wiedział o co chodzi.-Kobieta wręczyła karteczkę Leonowi.-Masz zamiar ją zabrać?
-Tak jak powiedziałem, zobaczymy jak się sprawy potoczą. A teraz wybacz. Moja szanowna siostra czeka na mnie przy stole. Do zobaczenia Lili. -Kobieta zniknęła a Leo poszedł do stolika w przy którym siedziała Bianka.
-To twoja dziewczyna? -Leon nie spodziewał się tego pytania .
-To nikt ważny. Stara znajoma i tyle.
-Oh, rozumiem. -Bianka wzięła łyk herbaty i zaczęła gadać na różne tematy z Leo. Nim się spostrzegła zrobiło się strasznie późno. Wywnioskowała to z wskazówki która pokazywała dziesiątkę na zegarze.
Gdy wrócili do zamku Bianka poszła do swojego pokoju z zakupami a Leon do pokoju Klausa. Uchylił delikatnie drzwi i spostrzegł Cersei kłócącą się z Klausem. Wszedł cicho do pokoju.
-Przepraszam że przerywam tę ostrą wymianę zdań ale... Cersei mogła byś nas zostawić na chwilę samych.
-Heh. Rób jak chcesz. A z tobą Klaus jeszcze się policzę. -Cersei wyszła trzaskając drzwiami.
-Ostra. Ile to już lat jesteście razem?
-Po co tu przyszedłeś?
-Nie jesteś mi wdzięczny za uratowanie cię ze szponów starej wiedźmy Cersei?
-Nie mów tak o niej w mojej obecności bo...
-Bo co? Zabijesz mnie? Wiesz że Cersei nie odpuści. Mogłeś to zakończyć już dawno temu i...
-Tylko po to tu przyszedłeś? Wytykać mi błędy przeszłości -Leon rzucił Klausowi karteczkę.-To od Lili.-Klaus popatrzył pytająco na Leona i przeczytał zawartość. Jego oczy stawały się większe z karzdym przeczytanym zdaniem na karteczce. -Nie będę się pytał co tam jest napisane. Ponieważ ufam Lili. -Leo zniknął pozostawiając Klausa samego w pokoju.
Nagle weszła Ella kładąc na stole srebrną tace ze śniadaniem. Bianka o prócz śniadania spostrzegła na tacy lampkę świeżej krwi.
-Czy ty przyniosłaś mi krew?
-Nie pije pani?
-Oczywiście że nie pije. Wychowywałam się wśród ludzi. Panowanie nad głodem mam opanowane do perfekcji.
-Rozumiem że mam zabrać krew.
-Oczywiście. Możesz mi jeszcze powiedzieć która jest godzina?
-Ósma rano pani. Coś jeszcze?
-Czy mogłabyś powiadomić mojego brata żeby wpadł do mnie na moment.
-Oczywiście Pani.-Ella zniknęła i zaraz rozległo się pukanie do drzwi.
-Wołałaś mnie siostrzyczko?
-Mam prośbę, braciszku. Czy nie mógł byś mnie zabrać do miasta. Mam ochotę zasmakować dobrej lektury z Abracamiris.
-Nie mam nic do roboty przez następne trzydzieści lat.No dobrze. Chodźmy.
Leon i Bianka poszli do miasta. Odwiedzili tyle sklepów i Bianka zrobiła tyle zakupów że nie mieściły się już w powozie. Dziewczyna kupiła tyle książek że jak by nie była nieśmiertelna to zabrakło by jej życia by je przeczytać. Leon zaś nic nie kupił. Przez całą drogę towarzyszył Biance, pomagał jej wybierać książki, ubrania, biżuterię, buty, kapelusze, parasolki i dużo innych rzeczy.
Wstąpili do kawiarenki. Było sporo ludzi. Bianka i Leon usiedli przy stoliku przy oknie. Leon poszedł zamówić ciasto i dwie filiżanki herbaty. Koło niego zakręciła się białowłosa kobieta. Była w czarnym kapeluszu który zasłaniał jej twarz. Miała też na sobie czarną sukienkę. Była wysoka i wyglądała na kobietę po trzydziestce.
-A więc to jest Mała Bianka, strasznie urosła. -powiedziała kobieta pijąc łyk napoju.
-Oczywiście. Minęło sto lat odkąd ją ostatni raz widziałaś.
-Jak tam Nik?
-Po staremu. Ostatnio pokłócił się ze starą czarownicą. Ale spokojnie, ona tylko chce zabić Biankę.
-Leo. Co ty kombinujesz? -zapytała wyraźnie zaniepokojona.
-Spokojnie. To nic strasznego. Zobaczymy jak się sprawy potoczą. Będzie ciekawie, zobaczysz.
-Heh... Tylko nie ryzykuj jej życia, w końcu to nadal twoja siostra.Daj tą karteczkę Nikowi, będzie wiedział o co chodzi.-Kobieta wręczyła karteczkę Leonowi.-Masz zamiar ją zabrać?
-Tak jak powiedziałem, zobaczymy jak się sprawy potoczą. A teraz wybacz. Moja szanowna siostra czeka na mnie przy stole. Do zobaczenia Lili. -Kobieta zniknęła a Leo poszedł do stolika w przy którym siedziała Bianka.
-To twoja dziewczyna? -Leon nie spodziewał się tego pytania .
-To nikt ważny. Stara znajoma i tyle.
-Oh, rozumiem. -Bianka wzięła łyk herbaty i zaczęła gadać na różne tematy z Leo. Nim się spostrzegła zrobiło się strasznie późno. Wywnioskowała to z wskazówki która pokazywała dziesiątkę na zegarze.
Gdy wrócili do zamku Bianka poszła do swojego pokoju z zakupami a Leon do pokoju Klausa. Uchylił delikatnie drzwi i spostrzegł Cersei kłócącą się z Klausem. Wszedł cicho do pokoju.
-Przepraszam że przerywam tę ostrą wymianę zdań ale... Cersei mogła byś nas zostawić na chwilę samych.
-Heh. Rób jak chcesz. A z tobą Klaus jeszcze się policzę. -Cersei wyszła trzaskając drzwiami.
-Ostra. Ile to już lat jesteście razem?
-Po co tu przyszedłeś?
-Nie jesteś mi wdzięczny za uratowanie cię ze szponów starej wiedźmy Cersei?
-Nie mów tak o niej w mojej obecności bo...
-Bo co? Zabijesz mnie? Wiesz że Cersei nie odpuści. Mogłeś to zakończyć już dawno temu i...
-Tylko po to tu przyszedłeś? Wytykać mi błędy przeszłości -Leon rzucił Klausowi karteczkę.-To od Lili.-Klaus popatrzył pytająco na Leona i przeczytał zawartość. Jego oczy stawały się większe z karzdym przeczytanym zdaniem na karteczce. -Nie będę się pytał co tam jest napisane. Ponieważ ufam Lili. -Leo zniknął pozostawiając Klausa samego w pokoju.
czwartek, 26 lipca 2012
Rozdział 12
Ella zaprowadziła Bianke do pokoju gościnnego. Nie mówiąc nic, wyszła pozostawiając Biankę samą bez instrukcji na następny dzień. Bianka poczuła się zdezorientowana ponieważ na zewnątrz panowały egipskie ciemności a ona nie wiedziała czy panuje noc czy dzień. Podróż ją bardzo zmęczyła więc nie zastanawiając się dłużej położyła się do wygodnego łóżka i zasnęła.
Tym czasem Leon siedział wygodnie w fotelu w swoim pokoju i czytał książkę.
-Nie musisz się ukrywać, wiem że tam jesteś. Ello.
-Panie. Jak zwykle nie można cię zaskoczyć swoją obecnością.
-Nie cieszysz się Ello? Twój pan wrócił, już nie musisz służyć mej siostrze.
-Panie. Nie wiem jak pan Nicolaus ale ja wiem że nie zostaniesz na długo.
-Jak ty mnie dobrze znasz.-powiedział przewracając kolejną stronę książki.
-A co z panną Bianką? Zabierzesz ją panie ze sobą?
-To jej decyzja. Może i teraz jest zakochana w Niku ale, prędzej czy później dowie się jaki on jest. Dowie się całej prawdy. -Zamknął książkę i podszedł do regału. -Ello. Mam dla ciebie zadanie. Masz służyć Biance i nic jej nie mówić że mnie znasz a tym bardziej że jestem twoim pierwotnym panem. Rozumiesz.
-Oczywiście panie. -powiedziała i zniknęła.
Klaus w swoim pokoju szykował się do spania. Nagle rozległo się pukanie.
-Cersei, możesz wejść!
-A czy nie będę przeszkadzać, waszej królewskiej mości? -weszła dostojnym krokiem.
Oczom Klausa ukazała się kobieca postać o falowanych, długich, brązowych włosach. Jasnej cerze i turkusowych oczach. Była ubrana w jedwabną przewiewną sukienkę.
-Po co przyszłaś?
-Po co przyszłam? Przyszłam po to samo co zawsze, misiu.
-Ehh... Ja właśnie w tej sprawie tu przybyłem.- zamyślił się na chwilę
-Tak? O co chodzi? -usiadła na łóżku i spoglądnęła na Klausa wzrokiem zaciekawienia.
-No bo widzisz... Ja... Ja myślę że powinniśmy zerwać.
-Zerwać?! Żartujesz, po dwustu latach bycia parą ty chcesz ze mną zarwać?! To przez tą Biankę...!? Heh... A jak była siedmioletnią dziewczynką to nie chciałeś jej widzieć. A teraz jak urosły jej dwa pokaźne balony to się ślinisz na jej widok. Typowe dla faceta... Powiem ci że jestem znacznie piękniejsza od niej. Od kiedy to podobają ci się małolaty, co...?! -nawrzeszczała na Klausa ze wściekłością w oczach.
-To nie tak. Po prostu mam zamiar zostać królem a kiedy będę z tobą ten cel się nie spełni.
-Czyli nadal mnie kochasz? -zapytała z nadzieją wiedźma
-Hmm... Pomyśle o tym.-wymigał się książę.
-Pomyślisz? -zdenerwowała się.
-No...
-Widać że mnie już nie kochasz. Wystarczyło ci kilka dni by się w niej zakochać i zapomnieć o naszej dwustuletniej miłości... Wiesz co, możesz iść do tej swojej ukochanej i z nią żyć szczęśliwie. Zobaczysz prędzej czy później wrócisz do mnie. Zobaczysz. -Cersei wyszła z pokoju trzaskając drzwiami.
Ella przysłuchiwała się rozmowie i od razu poszła powiedzieć Leonowi.
-A więc ten głupi osioł zerwał z Babcią Cersei... Ciekawe.
-To była bitwa nie kłótnia. -oznajmiła spokojnie.
-Ciekawe, bardzo ciekawe. Babcia Cersei tak łatwo nie odpuści sobie Nika. Pewnie będzie chciała pozbyć się siostrzyczki. Ella słuchaj! Od dzisiaj masz dyskretnie, niezauważalnie bronić mojej kochanej młodszej siostry od tej starej wiedźmy. Bianka nie może się dowiedzieć że Cersei chce ją zabić bo będzie chciała się dowiedzieć dlaczego a wtedy będzie dla niej prosta droga do odkrycia kim jest.
-Czemu tak bardzo nie chcecie jej powiedzieć kim jest naprawdę.
-Czemu? Bo tak jest zabawniej. -uśmiechną się Leon.
-Rozumiem panie ale czy gdy panna Bianka się dowie nie będzie na ciebie zła.
-Znam mą siostrzyczkę jak własną kieszeń. Jakoś z tego wybrnę.
Tym czasem Leon siedział wygodnie w fotelu w swoim pokoju i czytał książkę.
-Nie musisz się ukrywać, wiem że tam jesteś. Ello.
-Panie. Jak zwykle nie można cię zaskoczyć swoją obecnością.
-Nie cieszysz się Ello? Twój pan wrócił, już nie musisz służyć mej siostrze.
-Panie. Nie wiem jak pan Nicolaus ale ja wiem że nie zostaniesz na długo.
-Jak ty mnie dobrze znasz.-powiedział przewracając kolejną stronę książki.
-A co z panną Bianką? Zabierzesz ją panie ze sobą?
-To jej decyzja. Może i teraz jest zakochana w Niku ale, prędzej czy później dowie się jaki on jest. Dowie się całej prawdy. -Zamknął książkę i podszedł do regału. -Ello. Mam dla ciebie zadanie. Masz służyć Biance i nic jej nie mówić że mnie znasz a tym bardziej że jestem twoim pierwotnym panem. Rozumiesz.
-Oczywiście panie. -powiedziała i zniknęła.
Klaus w swoim pokoju szykował się do spania. Nagle rozległo się pukanie.
-Cersei, możesz wejść!
-A czy nie będę przeszkadzać, waszej królewskiej mości? -weszła dostojnym krokiem.
Oczom Klausa ukazała się kobieca postać o falowanych, długich, brązowych włosach. Jasnej cerze i turkusowych oczach. Była ubrana w jedwabną przewiewną sukienkę.
-Po co przyszłaś?
-Po co przyszłam? Przyszłam po to samo co zawsze, misiu.
-Ehh... Ja właśnie w tej sprawie tu przybyłem.- zamyślił się na chwilę
-Tak? O co chodzi? -usiadła na łóżku i spoglądnęła na Klausa wzrokiem zaciekawienia.
-No bo widzisz... Ja... Ja myślę że powinniśmy zerwać.
-Zerwać?! Żartujesz, po dwustu latach bycia parą ty chcesz ze mną zarwać?! To przez tą Biankę...!? Heh... A jak była siedmioletnią dziewczynką to nie chciałeś jej widzieć. A teraz jak urosły jej dwa pokaźne balony to się ślinisz na jej widok. Typowe dla faceta... Powiem ci że jestem znacznie piękniejsza od niej. Od kiedy to podobają ci się małolaty, co...?! -nawrzeszczała na Klausa ze wściekłością w oczach.
-To nie tak. Po prostu mam zamiar zostać królem a kiedy będę z tobą ten cel się nie spełni.
-Czyli nadal mnie kochasz? -zapytała z nadzieją wiedźma
-Hmm... Pomyśle o tym.-wymigał się książę.
-Pomyślisz? -zdenerwowała się.
-No...
-Widać że mnie już nie kochasz. Wystarczyło ci kilka dni by się w niej zakochać i zapomnieć o naszej dwustuletniej miłości... Wiesz co, możesz iść do tej swojej ukochanej i z nią żyć szczęśliwie. Zobaczysz prędzej czy później wrócisz do mnie. Zobaczysz. -Cersei wyszła z pokoju trzaskając drzwiami.
Ella przysłuchiwała się rozmowie i od razu poszła powiedzieć Leonowi.
-A więc ten głupi osioł zerwał z Babcią Cersei... Ciekawe.
-To była bitwa nie kłótnia. -oznajmiła spokojnie.
-Ciekawe, bardzo ciekawe. Babcia Cersei tak łatwo nie odpuści sobie Nika. Pewnie będzie chciała pozbyć się siostrzyczki. Ella słuchaj! Od dzisiaj masz dyskretnie, niezauważalnie bronić mojej kochanej młodszej siostry od tej starej wiedźmy. Bianka nie może się dowiedzieć że Cersei chce ją zabić bo będzie chciała się dowiedzieć dlaczego a wtedy będzie dla niej prosta droga do odkrycia kim jest.
-Czemu tak bardzo nie chcecie jej powiedzieć kim jest naprawdę.
-Czemu? Bo tak jest zabawniej. -uśmiechną się Leon.
-Rozumiem panie ale czy gdy panna Bianka się dowie nie będzie na ciebie zła.
-Znam mą siostrzyczkę jak własną kieszeń. Jakoś z tego wybrnę.
piątek, 13 lipca 2012
Rozdział 11
Bianka wpatrywała się na oddalające się miasteczko portowe aż do momentu gdy zniknęło jej z oczu. Poczuła zimny powiew wiatru i postanowiła się przebrać. Po paru minutach w kabinie wyszła w czarnej, grubej sukience w związanych w luźny kucyk włosach. Zaczął prószyć śnieg więc wzięła parasolkę. Wyszła na zewnątrz do samej barierki i spoglądała na padający śnieg, tak delikatnie prószący jakby anioły w niebie trzepały poduszki.
Nagle zawiał silny wiatr i wyrwał parasolkę z rąk Bianki i niósł ją wzdłuż statku. Niespodziewanie parasolkę chwycił wysoki mężczyzna. Podszedł do Bianki i podał jej białą parasolkę. -To chyba twoje. -uśmiechnął się miło czego Bianka nie widziała ponieważ wzrok ukierunkowała ku podającej jej parasolkę ręce.
-Dziękuję -Uniosła wzrok ku twarzy i nagle ją zamurowało. To był ten sam chłopak co wpakowywał skrzynie ze statku i ten sam chłopak co tak przykuł jej uwagę.
-Czy coś się stało? Mam coś na twarzy? -powiedział chłopak wskazując na swoją twarz. Bianka automatycznie się ocknęła -Niee... Po prostu się zamyśliłam. -wybrnęła zgrabnie i uśmiechnęła się miło do chłopaka.
-Jak masz na imię? -powiedział chłopak z zainteresowaniem patrząc na Biankę.
-Bianka Cherch. Mam lat sto siedem i mieszkałam w Londynie i jestem sierotą.
-Nie pytałem o całe twoje życie.
-Nie pytałeś ale i tak byś zapytał. -uśmiechnęła się przebiegle.
-Powiadasz że jesteś sierotą?. Miałem kiedyś siostrę Biankę. Dokładnie sto lat temu zaginęła w Londynie. Słuch po niej zaginął i porzuciłem wszelką nadzieję na jej odzyskanie. -Serce Bianki szybciej zabiło -Czy to możliwe że on może być moim bratem. W końcu to jest bardziej prawdopodobne niż to że urodziłam się jako członek rodziny królewskiej.-pomyślała Bianka rozszyfrowując co chłopak ma na myśli. Nagle ją olśniło rzuciła się na szyje chłopaka i wrzasnęła -Braciszku!
-Spokojnie. Jeszcze nie wiadomo czy jesteśmy rodzeństwem ale sama przyznasz że jesteśmy strasznie podobni wyglądem.- Powiedział odwieszając Biankę z szyi i stawiając ja delikatnie na podłodze statku.
-Opowiedz mi o sobie i o naszej rodzinie.
-W swoim czasie się dowiesz o naszej rodzinie ale mogę ci opowiedzieć o sobie.
-Mam na imię Leon. Lat czterysta. Uwielbiam jazdę konną i długie nocne spacery w blasku księżyca.
-Czy portowe miasteczko Lokiti jest naszym rodzinnym miastem?
-Nie. Jestem tu tylko z powodu pracy siostrzyczko. Czemu chcesz się dostać do Abracamiris?
-Eee.. tak jakby mam tam się spotkać z następcą tronu po królowej Vanessie.
-Z następcą powiadasz.. -powiedział wpatrując się w horyzont.-No to czas się zbierać. Już widać port. Lepiej idź się spakuj. Jak chcesz to odprowadzę cię do księcia.
-Z przyjemnością przyjmę tą propozycję, braciszku. -Bianka pobiegła do kabiny po swoje rzeczy.
Gdy wyszła ze statku zobaczyła ciemne niebo chociaż był środek dnia na uliczkach panował mrok. Jedynie latarnie dawały trochę światła na przepełnione kamienne uliczki. Wyspa zdawała się wyglądać jak schody. Miała swoje piętra. Na parterze znajdował się port, sklepy i stoiska. Na drugim, trzecim, czwartym i piątym znajdowały się domy mieszkalne. Na szóstym piętrze znajdowały się dwie rywalizujące ze sobą szkoły: czarnej magi i białej (zwykłej) magi, a także dom medyka i urząd miasta. Na ostatnim piętrze był ogromny czarny zamek w którym zarządzało się o dalszych losach magicznej społeczności. Mieszkały tam również potężne czarownice i wielcy, znani magowie a także czarodzieje. W zamku mieściła się jeszcze rada Bractwa Cienia którego przewodniczącą była Cersei Leanquich.
Bianka zachwycona magią dookoła niej nawet nie zauważyła że idzie za nią Leon. Zatrzymywała się to przy jednym to przy drugim stoisku z łakociami, ale Leon skutecznie wybijał jej z głowy magiczne ciastka przypominając o celu jej podróży.
Szli spiralą na sam szczyt "schodów" Abracamiris. Dotarli do wielkich czarnych drzwi czarnego zamku. Straż nie chciała ich wpuścić do środka. Na szczęście drzwi otworzyła im Ella wpuszczając Biankę i Leona .
Może i zamek był czarny na zewnątrz ale w środku wyglądał jak zwykły zamek. Szli korytarzami aż do drewnianych drzwi jednej z komnat. Ella przez całą podróż do nieznajomej komnaty nie odezwała się ani słowem do Bianki.
Weszli do środka komnaty i zastali siedzącego na krześle i czytającego książkę Klausa. Książę spojrzał ukradkiem na ludzi których przyprowadziła Ella. Gdy obczaił że jedną z osób jest Bianka zniknął z krzesła i w mgnieniu oka znalazł się przy Biance. Przytulił ją mocno i powiedział z troską w głosie -Myślałem że już cię nigdy nie zobaczę. Tak się martwiłem.
-Klaus...Może byś mnie tak puścił, nic mi nie jest a w dodatku mój brat patrzy. -powiedziała próbując się uwolnić z objęć Klausa.
-Brat!? Jaki brat!? -Klaus puścił Biankę i spojrzał na stojącego z nią mężczyznę. -Dawnośmy się nie widzieli. Leo. -powiedział zaskoczonym ale szyderczym głosem Klaus. -Zostawiłeś Biankę a teraz śmiesz się nazywać jej bratem.
-Pogadamy o tym później, Nik.
W komnacie zapanowała napięta atmosfera.Zapadła cisza nad ciszami i żaden nie raczył jej przerwać. Bianka wzięła głęboki oddech. -Starczy tego! Co to za napięta atmosfera! Powinniśmy się cieszyć że dotarłam do celu cała i zdrowa! I skąd się znacie!? -Bianka nie wytrzymała i wybuchła.
-Tak jak ci powiedziałem na statku, dowiesz się w swoim czasie. -powiedział Leon spoglądając złowieszczym a zarazem pełnym porozumienia wzrokiem na Klausa.-W każdym razie, jestem zmęczony podróżą. Ello zaprowadź mnie do jakiegoś pokoju. -Ella bez wahania otworzyła drzwi i puściła Leona przodem.
-A co ze mną? -powiedziała Bianka spoglądając pytająco i błagająco by nie powiedział niczego niestosownego.
-Zaraz przyjdzie Ella, na pewno zaprowadzi cię do jakiegoś wolnego pokoju.
-Dziękuję.
-A tak przy okazji. Gdzie spotkałaś Leo?
-W portowym miasteczku Lokiti. A co?
-Nic, nic. -Nagle weszła do komnaty Ella. -Pani Bianko, czy mogę cię zaprowadzić do twojej komnaty. Pewnie jesteś zmęczona.
-Tak, oczywiście. -powiedziała Bianka stając w drzwiach. -Dobranoc Klaus. -Drzwi się zamknęły zostawiając księcia samego w komnacie.
Nagle zawiał silny wiatr i wyrwał parasolkę z rąk Bianki i niósł ją wzdłuż statku. Niespodziewanie parasolkę chwycił wysoki mężczyzna. Podszedł do Bianki i podał jej białą parasolkę. -To chyba twoje. -uśmiechnął się miło czego Bianka nie widziała ponieważ wzrok ukierunkowała ku podającej jej parasolkę ręce.
-Dziękuję -Uniosła wzrok ku twarzy i nagle ją zamurowało. To był ten sam chłopak co wpakowywał skrzynie ze statku i ten sam chłopak co tak przykuł jej uwagę.
-Czy coś się stało? Mam coś na twarzy? -powiedział chłopak wskazując na swoją twarz. Bianka automatycznie się ocknęła -Niee... Po prostu się zamyśliłam. -wybrnęła zgrabnie i uśmiechnęła się miło do chłopaka.
-Jak masz na imię? -powiedział chłopak z zainteresowaniem patrząc na Biankę.
-Bianka Cherch. Mam lat sto siedem i mieszkałam w Londynie i jestem sierotą.
-Nie pytałem o całe twoje życie.
-Nie pytałeś ale i tak byś zapytał. -uśmiechnęła się przebiegle.
-Powiadasz że jesteś sierotą?. Miałem kiedyś siostrę Biankę. Dokładnie sto lat temu zaginęła w Londynie. Słuch po niej zaginął i porzuciłem wszelką nadzieję na jej odzyskanie. -Serce Bianki szybciej zabiło -Czy to możliwe że on może być moim bratem. W końcu to jest bardziej prawdopodobne niż to że urodziłam się jako członek rodziny królewskiej.-pomyślała Bianka rozszyfrowując co chłopak ma na myśli. Nagle ją olśniło rzuciła się na szyje chłopaka i wrzasnęła -Braciszku!
-Spokojnie. Jeszcze nie wiadomo czy jesteśmy rodzeństwem ale sama przyznasz że jesteśmy strasznie podobni wyglądem.- Powiedział odwieszając Biankę z szyi i stawiając ja delikatnie na podłodze statku.
-Opowiedz mi o sobie i o naszej rodzinie.
-W swoim czasie się dowiesz o naszej rodzinie ale mogę ci opowiedzieć o sobie.
-Mam na imię Leon. Lat czterysta. Uwielbiam jazdę konną i długie nocne spacery w blasku księżyca.
-Czy portowe miasteczko Lokiti jest naszym rodzinnym miastem?
-Nie. Jestem tu tylko z powodu pracy siostrzyczko. Czemu chcesz się dostać do Abracamiris?
-Eee.. tak jakby mam tam się spotkać z następcą tronu po królowej Vanessie.
-Z następcą powiadasz.. -powiedział wpatrując się w horyzont.-No to czas się zbierać. Już widać port. Lepiej idź się spakuj. Jak chcesz to odprowadzę cię do księcia.
-Z przyjemnością przyjmę tą propozycję, braciszku. -Bianka pobiegła do kabiny po swoje rzeczy.
Gdy wyszła ze statku zobaczyła ciemne niebo chociaż był środek dnia na uliczkach panował mrok. Jedynie latarnie dawały trochę światła na przepełnione kamienne uliczki. Wyspa zdawała się wyglądać jak schody. Miała swoje piętra. Na parterze znajdował się port, sklepy i stoiska. Na drugim, trzecim, czwartym i piątym znajdowały się domy mieszkalne. Na szóstym piętrze znajdowały się dwie rywalizujące ze sobą szkoły: czarnej magi i białej (zwykłej) magi, a także dom medyka i urząd miasta. Na ostatnim piętrze był ogromny czarny zamek w którym zarządzało się o dalszych losach magicznej społeczności. Mieszkały tam również potężne czarownice i wielcy, znani magowie a także czarodzieje. W zamku mieściła się jeszcze rada Bractwa Cienia którego przewodniczącą była Cersei Leanquich.
Bianka zachwycona magią dookoła niej nawet nie zauważyła że idzie za nią Leon. Zatrzymywała się to przy jednym to przy drugim stoisku z łakociami, ale Leon skutecznie wybijał jej z głowy magiczne ciastka przypominając o celu jej podróży.
Szli spiralą na sam szczyt "schodów" Abracamiris. Dotarli do wielkich czarnych drzwi czarnego zamku. Straż nie chciała ich wpuścić do środka. Na szczęście drzwi otworzyła im Ella wpuszczając Biankę i Leona .
Może i zamek był czarny na zewnątrz ale w środku wyglądał jak zwykły zamek. Szli korytarzami aż do drewnianych drzwi jednej z komnat. Ella przez całą podróż do nieznajomej komnaty nie odezwała się ani słowem do Bianki.
Weszli do środka komnaty i zastali siedzącego na krześle i czytającego książkę Klausa. Książę spojrzał ukradkiem na ludzi których przyprowadziła Ella. Gdy obczaił że jedną z osób jest Bianka zniknął z krzesła i w mgnieniu oka znalazł się przy Biance. Przytulił ją mocno i powiedział z troską w głosie -Myślałem że już cię nigdy nie zobaczę. Tak się martwiłem.
-Klaus...Może byś mnie tak puścił, nic mi nie jest a w dodatku mój brat patrzy. -powiedziała próbując się uwolnić z objęć Klausa.
-Brat!? Jaki brat!? -Klaus puścił Biankę i spojrzał na stojącego z nią mężczyznę. -Dawnośmy się nie widzieli. Leo. -powiedział zaskoczonym ale szyderczym głosem Klaus. -Zostawiłeś Biankę a teraz śmiesz się nazywać jej bratem.
-Pogadamy o tym później, Nik.
W komnacie zapanowała napięta atmosfera.Zapadła cisza nad ciszami i żaden nie raczył jej przerwać. Bianka wzięła głęboki oddech. -Starczy tego! Co to za napięta atmosfera! Powinniśmy się cieszyć że dotarłam do celu cała i zdrowa! I skąd się znacie!? -Bianka nie wytrzymała i wybuchła.
-Tak jak ci powiedziałem na statku, dowiesz się w swoim czasie. -powiedział Leon spoglądając złowieszczym a zarazem pełnym porozumienia wzrokiem na Klausa.-W każdym razie, jestem zmęczony podróżą. Ello zaprowadź mnie do jakiegoś pokoju. -Ella bez wahania otworzyła drzwi i puściła Leona przodem.
-A co ze mną? -powiedziała Bianka spoglądając pytająco i błagająco by nie powiedział niczego niestosownego.
-Zaraz przyjdzie Ella, na pewno zaprowadzi cię do jakiegoś wolnego pokoju.
-Dziękuję.
-A tak przy okazji. Gdzie spotkałaś Leo?
-W portowym miasteczku Lokiti. A co?
-Nic, nic. -Nagle weszła do komnaty Ella. -Pani Bianko, czy mogę cię zaprowadzić do twojej komnaty. Pewnie jesteś zmęczona.
-Tak, oczywiście. -powiedziała Bianka stając w drzwiach. -Dobranoc Klaus. -Drzwi się zamknęły zostawiając księcia samego w komnacie.
czwartek, 12 lipca 2012
Rozdział 10
Bianka delikatnie otworzyła oczy. Ku jej zdziwieniu nie leżała na śniegu w lesie gdzie straciła przytomność. Leżała w wygodnym łóżku w drewnianym domku. W kominku się paliło dzięki czemu było jej ciepło. Na stoliku stała taca z jedzeniem. Bianka wstała i usiadła przy stoliku biorąc łyk herbaty zajadała się jedzeniem. Nagle drzwi się otworzyły wpuszczając zimny wiatr do drewnianego domku. Mężczyzna wszedł i powiesił na wieszaku gruby, zimowy, skórzany płaszcz. Ku zdziwieniu Bianki mężczyzna był bardzo przystojny i wyglądał na człowieka około dwudziestki. Miał blond włosy, jasną cerę i niebieskie oczy.
-Obudziłaś się. -powiedział mężczyzna. -Jak ci na imię panienko?
-Zanim zapytasz o imię najpierw wypada samemu się przedstawić.
-A no tak. Wybacz. Jestem Robert Marwerk. Teraz ty.
-Jestem Bianka Cherch. Panie Marwerk.
-Po co ta oficjalność, pani.
-Nie będę zwracać się do obcego człowieka po imieniu i oczkuję tego samego.
-Oczywiście, pani.
Zapadła cisza. Bianka popijała herbatę a Robert dokładał do ognia. Nagle drzwi się otworzyły i do domku weszła kobieta o jasnych, prawie mlecznych włosach, jasnej cerze i zielonych oczach.
-Nareszcie. Gdzieś ty była!? -powiedział z oburzeniem Robert do kobiety.
-Heh... nie gorączkuj się tak. To ty nie chciałeś na mnie poczekać.
-Nie czekałem, ponieważ musiałem sprawdzić czy ona się obudziła. -powiedział wskazując na Biankę.
Kobieta podeszła do Bianki. Przyglądała jej się przez chwilę i rzekła - Jak masz na imię?
-Bianka Cherch. -odrzekła spokojnie.
-Cherch? To nie jest szlachetne ani królewskie nazwisko. Kto cię przemienił i co robiłaś w lesie obok martwego kolesia.
-Owszem to nie jest szlachetne nazwisko ale zapewniam cię że pochodzę ze szlachetnej rodziny. Co do pobytu w lesie... to nie jest wasza sprawa. Ciebie jak wołają bo nie zdążyłam wyłapać imienia?
-Aria, Aria Flau.
-Flau? Znasz może Kornelie i Iana Flau?
-Oczywiście. Kornelia to moja ciocia. Ian to jej syn... prawda?
-Tak. Marwerk to nie szlachetne nazwisko... prawda? -Bianka zwróciła się do Roberta.
-Prawda. Zostałem przemieniony przez białowłosą piękność jakiś miesiąc temu. Pochodzę ze świata ludzi. Aria uratowała mnie od niechybnej śmierci. Zostałem z nią aż do teraz.
-Rozumiem. Musiało być ci ciężko. Ario ile masz lat?
-Równo czterysta. Wczoraj miałam urodziny.
-To wszystkiego najlepszego.
-Gdzie się udajesz?
-Do Abracamiris.
-Hmm... Miasto czarownic. Żeby się tam dostać trzeba popłynąć łodzią. Abracamiris leży na wyspie. Co o tym sądzisz Robercie... odprowadzimy ją ?
-Nie mam nic przeciwko.
Aria wzięła mapę i rozwinęła ją.- Będziemy musieli przejść przez miasta: Loveless, Ambiri i Lechan, a potem prosto do portowego miasta Lokiti.-przejechała palcem po mapie po czym schowała ją do plecaka.
Wyruszyli o świcie. Nie mieli karety i zaczął padać śnieg. Na szczęście jakieś pół godziny drogi szło się do Loveless.
Gdy dotarli do bram miasta spostrzegli karczmę, postanowili tam spocząć na chwilę. Aria weszła jako pierwsza. W karczmie siedziało kilkoro ludzi. Usiedli przy barku i Robert zamówił po kielichu krwi dla towarzyszek.
-Jak myślicie kiedy skończy się ta zamieć? -powiedziała Aria do swych towarzyszy ale usłyszała odpowiedź od barmanki. -Będziecie musieli czekać do rana. Coś mi mówi że ta zamieć nie prędko się skończy. Jak chcecie to mogę wam dać konie, oczywiście nie za darmo...-uśmiechnęła się przebiegle.
-Ile chcesz?
- Trzydzieści Dimerów za jednego konia.
-Nie sądzisz że to trochę za drogo?
-Dla chcącego nic trudnego... to co?
Aria zauważyła pewną słabość u kobiety. Postanowiła wykorzystać to że jest wampirem a barmanka tylko człowiekiem. Aria miała siłę i kły a kobieta jedynie alkohol za ladą.
-Zdajesz sobie sprawę że nie gadasz z człowiekiem?
-Ja jestem czarownicą.
Arie troszkę zamurowało ale zaraz wymyśliła nowy plan.
-Jak myślisz co jest szybsze : zaklęcia czy wampir?
Kobieta bojąc się o swoje życie podarowała konie za piętnaście Dimerów. Zamieć się skończyła i Bianka i jej nowi towarzysze mogli wyruszyć w dalszą podróż.
Jechali przez dłuższy czas. Mieli małe opóźnienie w podróży przez zamieć ale szybko to nadrobili na koniach. Wyszło nawet w obliczeniach Roberta że zjawią się w porcie Lokiti znacznie wcześniej. Szybko dotarli do drugiego miasta Ambiri. Zapadał zmrok więc musieli zdobyć jakieś schronienie na noc. Z trudem znaleźli jakąś gospodę. Rano znów wyruszyli. Do miasta Lechan dotarli bez żadnych przeszkód. Miasto Lechan jest największym sklepowym zbiorowiskiem na całej wampirzej ziemi. Bianka skorzystała z pieniędzy które dała jej królowa i kupiła sobie nowe suknie i buty a także kapelusze. Wyruszyli w nocy by dotrzeć do portu Lokiti o świcie.
Gdy wjechali do portowego miasta wszędzie było czuć morzem i rybą. Kamienne domy idealnie przyozdabiały portowe, przepiękne miasto jakim było Lokiti. Było jeszcze dość wcześnie więc było mało ludzi na ulicach. Towarzysze podróży postanowili się rozdzielić. Aria poszła rozejrzeć się za jakąś gospodą. Robert poszedł na plażę podziwiać piękno morza i strome klify, Bianka zaś poszła do portu.
Przechadzała się patrząc na każdy wielki statek i rozmyślając jak by to było być kapitanem takiego statku. Jej uwagę zwrócił jedyny średni statek w porcie. Patrzyła na niego jakby był to ósmy cud świata. Ze statku wysiadali pasażerowie a za nimi szli mężczyźni ze skrzyniami, tak zwanym ładunkiem. Jej uwagę przykuł jeden z mężczyzn który wyglądem przypominał Klausa, ale Klaus miał mniej czarne włosy od niego. Mężczyzna był opalony, miał czarne przydługie włosy i czerwone oczy. Jego cechy wyglądu przypominały jej swoje cechy. Patrzyła na niego przez dłuższą chwilę, on wyraźnie to zauważył ponieważ uśmiechną się w jej stronę. Bianka speszona odwróciła wzrok by zaraz po chwili znowu spojrzeć na chłopaka. Ten oczywiście nie przestał się na nią patrzeć. Ich spojrzenia natknęły się na siebie. Bianka spuściła wzrok i poszła dalej oglądać statki a chłopak wrócił do wypakowywania skrzyń.
Aria dała Biance bilet na jej statek do Abracamiris. Okazało się że to ten sam statek na którym pracował uf chłopak. W południe statek odpływał i Bianka miała dość mało czasu na pożegnanie się z towarzyszami gdyż za parę minut statek odpływał. Bianka uściskała ich i wsiadła na statek. Gdy odpływała od portowego miasteczka widziała w oddali Roberta i Arię którzy machali jej z daleka. Czekała ją godzina drogi do Abracamiris, już nie mogła się doczekać kiedy zobaczy się z Klausem. Już niedługo miała nadejść wiosna.
-Obudziłaś się. -powiedział mężczyzna. -Jak ci na imię panienko?
-Zanim zapytasz o imię najpierw wypada samemu się przedstawić.
-A no tak. Wybacz. Jestem Robert Marwerk. Teraz ty.
-Jestem Bianka Cherch. Panie Marwerk.
-Po co ta oficjalność, pani.
-Nie będę zwracać się do obcego człowieka po imieniu i oczkuję tego samego.
-Oczywiście, pani.
Zapadła cisza. Bianka popijała herbatę a Robert dokładał do ognia. Nagle drzwi się otworzyły i do domku weszła kobieta o jasnych, prawie mlecznych włosach, jasnej cerze i zielonych oczach.
-Nareszcie. Gdzieś ty była!? -powiedział z oburzeniem Robert do kobiety.
-Heh... nie gorączkuj się tak. To ty nie chciałeś na mnie poczekać.
-Nie czekałem, ponieważ musiałem sprawdzić czy ona się obudziła. -powiedział wskazując na Biankę.
Kobieta podeszła do Bianki. Przyglądała jej się przez chwilę i rzekła - Jak masz na imię?
-Bianka Cherch. -odrzekła spokojnie.
-Cherch? To nie jest szlachetne ani królewskie nazwisko. Kto cię przemienił i co robiłaś w lesie obok martwego kolesia.
-Owszem to nie jest szlachetne nazwisko ale zapewniam cię że pochodzę ze szlachetnej rodziny. Co do pobytu w lesie... to nie jest wasza sprawa. Ciebie jak wołają bo nie zdążyłam wyłapać imienia?
-Aria, Aria Flau.
-Flau? Znasz może Kornelie i Iana Flau?
-Oczywiście. Kornelia to moja ciocia. Ian to jej syn... prawda?
-Tak. Marwerk to nie szlachetne nazwisko... prawda? -Bianka zwróciła się do Roberta.
-Prawda. Zostałem przemieniony przez białowłosą piękność jakiś miesiąc temu. Pochodzę ze świata ludzi. Aria uratowała mnie od niechybnej śmierci. Zostałem z nią aż do teraz.
-Rozumiem. Musiało być ci ciężko. Ario ile masz lat?
-Równo czterysta. Wczoraj miałam urodziny.
-To wszystkiego najlepszego.
-Gdzie się udajesz?
-Do Abracamiris.
-Hmm... Miasto czarownic. Żeby się tam dostać trzeba popłynąć łodzią. Abracamiris leży na wyspie. Co o tym sądzisz Robercie... odprowadzimy ją ?
-Nie mam nic przeciwko.
Aria wzięła mapę i rozwinęła ją.- Będziemy musieli przejść przez miasta: Loveless, Ambiri i Lechan, a potem prosto do portowego miasta Lokiti.-przejechała palcem po mapie po czym schowała ją do plecaka.
Wyruszyli o świcie. Nie mieli karety i zaczął padać śnieg. Na szczęście jakieś pół godziny drogi szło się do Loveless.
Gdy dotarli do bram miasta spostrzegli karczmę, postanowili tam spocząć na chwilę. Aria weszła jako pierwsza. W karczmie siedziało kilkoro ludzi. Usiedli przy barku i Robert zamówił po kielichu krwi dla towarzyszek.
-Jak myślicie kiedy skończy się ta zamieć? -powiedziała Aria do swych towarzyszy ale usłyszała odpowiedź od barmanki. -Będziecie musieli czekać do rana. Coś mi mówi że ta zamieć nie prędko się skończy. Jak chcecie to mogę wam dać konie, oczywiście nie za darmo...-uśmiechnęła się przebiegle.
-Ile chcesz?
- Trzydzieści Dimerów za jednego konia.
-Nie sądzisz że to trochę za drogo?
-Dla chcącego nic trudnego... to co?
Aria zauważyła pewną słabość u kobiety. Postanowiła wykorzystać to że jest wampirem a barmanka tylko człowiekiem. Aria miała siłę i kły a kobieta jedynie alkohol za ladą.
-Zdajesz sobie sprawę że nie gadasz z człowiekiem?
-Ja jestem czarownicą.
Arie troszkę zamurowało ale zaraz wymyśliła nowy plan.
-Jak myślisz co jest szybsze : zaklęcia czy wampir?
Kobieta bojąc się o swoje życie podarowała konie za piętnaście Dimerów. Zamieć się skończyła i Bianka i jej nowi towarzysze mogli wyruszyć w dalszą podróż.
Jechali przez dłuższy czas. Mieli małe opóźnienie w podróży przez zamieć ale szybko to nadrobili na koniach. Wyszło nawet w obliczeniach Roberta że zjawią się w porcie Lokiti znacznie wcześniej. Szybko dotarli do drugiego miasta Ambiri. Zapadał zmrok więc musieli zdobyć jakieś schronienie na noc. Z trudem znaleźli jakąś gospodę. Rano znów wyruszyli. Do miasta Lechan dotarli bez żadnych przeszkód. Miasto Lechan jest największym sklepowym zbiorowiskiem na całej wampirzej ziemi. Bianka skorzystała z pieniędzy które dała jej królowa i kupiła sobie nowe suknie i buty a także kapelusze. Wyruszyli w nocy by dotrzeć do portu Lokiti o świcie.
Gdy wjechali do portowego miasta wszędzie było czuć morzem i rybą. Kamienne domy idealnie przyozdabiały portowe, przepiękne miasto jakim było Lokiti. Było jeszcze dość wcześnie więc było mało ludzi na ulicach. Towarzysze podróży postanowili się rozdzielić. Aria poszła rozejrzeć się za jakąś gospodą. Robert poszedł na plażę podziwiać piękno morza i strome klify, Bianka zaś poszła do portu.
Przechadzała się patrząc na każdy wielki statek i rozmyślając jak by to było być kapitanem takiego statku. Jej uwagę zwrócił jedyny średni statek w porcie. Patrzyła na niego jakby był to ósmy cud świata. Ze statku wysiadali pasażerowie a za nimi szli mężczyźni ze skrzyniami, tak zwanym ładunkiem. Jej uwagę przykuł jeden z mężczyzn który wyglądem przypominał Klausa, ale Klaus miał mniej czarne włosy od niego. Mężczyzna był opalony, miał czarne przydługie włosy i czerwone oczy. Jego cechy wyglądu przypominały jej swoje cechy. Patrzyła na niego przez dłuższą chwilę, on wyraźnie to zauważył ponieważ uśmiechną się w jej stronę. Bianka speszona odwróciła wzrok by zaraz po chwili znowu spojrzeć na chłopaka. Ten oczywiście nie przestał się na nią patrzeć. Ich spojrzenia natknęły się na siebie. Bianka spuściła wzrok i poszła dalej oglądać statki a chłopak wrócił do wypakowywania skrzyń.
Aria dała Biance bilet na jej statek do Abracamiris. Okazało się że to ten sam statek na którym pracował uf chłopak. W południe statek odpływał i Bianka miała dość mało czasu na pożegnanie się z towarzyszami gdyż za parę minut statek odpływał. Bianka uściskała ich i wsiadła na statek. Gdy odpływała od portowego miasteczka widziała w oddali Roberta i Arię którzy machali jej z daleka. Czekała ją godzina drogi do Abracamiris, już nie mogła się doczekać kiedy zobaczy się z Klausem. Już niedługo miała nadejść wiosna.
Rozdział 9
Wzeszło słońce. W pałacu jak co ranka na korytarzach roiło się od służby, w kuchni od kucharek, na dworze od strażników, w ogrodzie od ogrodników, każdy był zajęty swoją pracą. Mimo takiego tłoku Bianka nadal spała w najlepsze.
Do gabinetu królowej weszła Królowa i jej doradczyni..
-Jakie plany na dzisiaj, Agnes? -spytała królowa zasiadając za biurkiem.
-Trzeba nadrobić zaległości z papierami. -Powiedziała Agnes kładąc wielką stertę kartek na biurku.
-Tylko tyle?- powiedziała ze zdziwieniem -Myślałam że będzie tego więcej. W końcu nie było mnie kilka dni.
-Narzekasz? -powiedziała patrząc na nią z iskierkami w oczach.
-Nie.- powiedziała podnosząc ze sterty pierwszy dokument.-Jakieś wieści od mojego syna?
-Tak, pewnie leżą na samym dnie sterty papierów.
Nagle weszła służka z herbatą. Postawiła ją na stole i gdy chciała już wychodzić królowa się zamachnęła i zwaliła wszystkie kartki na podłogę.-Posprzątaj to! -powiedziała do służki i wzięła ostatnią kartkę która została.Przeczytała uważnie i oznajmiła-On chce bym wysłała do niego Biankę.
-Wyślesz?
-To niebezpieczna droga. -wzięła łyk herbaty spoglądając na uwijającą się służkę -Co ten Klaus sobie myśli?
Ella weszła pośpiesznym krokiem do pokoju Bianki przy czym ją obudziła. Bianka spojrzała zaśpionym wzrokiem na Ellę stojącą z tacą na której stał talerz ze śniadaniem i filiżanka herbaty. Ella postawiła tacę na biurku i podała Biance list od księcia w którym pisało żeby jak najszybciej przyjechała do Abracamiris. Dziewczyna szybko wstała i zjadła śniadanie. Ella pomogła jej się ubrać i uczesać po czym pośpiesznym krokiem wyszła za Bianką do gabinetu królowej.
-Proszę pozwolić mi jechać!
-Nie! To zbyt niebezpieczne. -powiedziała spokojnie.
-Ale ja się tam mogę przydać.-błagała ją Bianka.
-Niby w jaki sposób? -zaciekawiła się Królowa.
Bianka i Vanessa rozmawiały tak przez dłuższą chwilę.
-Vanesso pozwól jej jechać. Skoro Klaus napisał żeby przyjechała to znaczy że jest tam potrzebna. -powiedziała Agnes patrząc na Vanesse błagalnym wzrokiem.
-Heh... Dobrze, ale Ella jedzie z tobą.
Bianka uradowana pobiegła się spakować.
Wampirzyce jechały przez długi czas aż zapadł zmrok. Akurat się trafiło że przejeżdżały przez ciemny las. W ciemnej karecie błyszczały się tylko dwa kolory oczu niebieskie i czerwone. Woźnica nie mógł nigdzie przystanąć by jechać rano ponieważ w lesie roiło się od złodziei, bandytów i opryszków. Zdawał się tylko na instynkt i oczy konia a przy okazji modlił się by nic ich nie zaatakowało. Niestety nic nie wysłuchało jego próśb do nieba. W ciemnym lesie bandyci i złodzieje okrążali powoli karetę. Nagle wyskoczyli. Woźnica przyśpieszył próbując zrzucić bandytów z tyłu którzy próbowali dostać się do środka karety. Ella wyciągnęła swoje noże i weszła na dach by zabić bandytów z tyłu i z przodu. Rzucała nożami na prawo i lewo nie chybiając ani razu. Gdy Ella była zajęta rzucaniem nożami do Bianki zakradł się bandyta. Chwycił Biankę mając nadzieję że będzie coś warta na targu niewolników. Gdy wyskakiwał z nią z karety Ella go zauważyła, myślała że chce uciec i nie zobaczyła Bianki. Rzuciła nożem w bandytę. Nuż trafił w mężczyznę zgrabnie omijając wiszącą na jego ramieniu Biankę. Facet umarł na miejscu a Bianka straciła przytomność. Kareta pojechała dalej z zawrotną prędkością Zostawiając Biankę na pastwę losu.
Do gabinetu królowej weszła Królowa i jej doradczyni..
-Jakie plany na dzisiaj, Agnes? -spytała królowa zasiadając za biurkiem.
-Trzeba nadrobić zaległości z papierami. -Powiedziała Agnes kładąc wielką stertę kartek na biurku.
-Tylko tyle?- powiedziała ze zdziwieniem -Myślałam że będzie tego więcej. W końcu nie było mnie kilka dni.
-Narzekasz? -powiedziała patrząc na nią z iskierkami w oczach.
-Nie.- powiedziała podnosząc ze sterty pierwszy dokument.-Jakieś wieści od mojego syna?
-Tak, pewnie leżą na samym dnie sterty papierów.
Nagle weszła służka z herbatą. Postawiła ją na stole i gdy chciała już wychodzić królowa się zamachnęła i zwaliła wszystkie kartki na podłogę.-Posprzątaj to! -powiedziała do służki i wzięła ostatnią kartkę która została.Przeczytała uważnie i oznajmiła-On chce bym wysłała do niego Biankę.
-Wyślesz?
-To niebezpieczna droga. -wzięła łyk herbaty spoglądając na uwijającą się służkę -Co ten Klaus sobie myśli?
Ella weszła pośpiesznym krokiem do pokoju Bianki przy czym ją obudziła. Bianka spojrzała zaśpionym wzrokiem na Ellę stojącą z tacą na której stał talerz ze śniadaniem i filiżanka herbaty. Ella postawiła tacę na biurku i podała Biance list od księcia w którym pisało żeby jak najszybciej przyjechała do Abracamiris. Dziewczyna szybko wstała i zjadła śniadanie. Ella pomogła jej się ubrać i uczesać po czym pośpiesznym krokiem wyszła za Bianką do gabinetu królowej.
-Proszę pozwolić mi jechać!
-Nie! To zbyt niebezpieczne. -powiedziała spokojnie.
-Ale ja się tam mogę przydać.-błagała ją Bianka.
-Niby w jaki sposób? -zaciekawiła się Królowa.
Bianka i Vanessa rozmawiały tak przez dłuższą chwilę.
-Vanesso pozwól jej jechać. Skoro Klaus napisał żeby przyjechała to znaczy że jest tam potrzebna. -powiedziała Agnes patrząc na Vanesse błagalnym wzrokiem.
-Heh... Dobrze, ale Ella jedzie z tobą.
Bianka uradowana pobiegła się spakować.
Wampirzyce jechały przez długi czas aż zapadł zmrok. Akurat się trafiło że przejeżdżały przez ciemny las. W ciemnej karecie błyszczały się tylko dwa kolory oczu niebieskie i czerwone. Woźnica nie mógł nigdzie przystanąć by jechać rano ponieważ w lesie roiło się od złodziei, bandytów i opryszków. Zdawał się tylko na instynkt i oczy konia a przy okazji modlił się by nic ich nie zaatakowało. Niestety nic nie wysłuchało jego próśb do nieba. W ciemnym lesie bandyci i złodzieje okrążali powoli karetę. Nagle wyskoczyli. Woźnica przyśpieszył próbując zrzucić bandytów z tyłu którzy próbowali dostać się do środka karety. Ella wyciągnęła swoje noże i weszła na dach by zabić bandytów z tyłu i z przodu. Rzucała nożami na prawo i lewo nie chybiając ani razu. Gdy Ella była zajęta rzucaniem nożami do Bianki zakradł się bandyta. Chwycił Biankę mając nadzieję że będzie coś warta na targu niewolników. Gdy wyskakiwał z nią z karety Ella go zauważyła, myślała że chce uciec i nie zobaczyła Bianki. Rzuciła nożem w bandytę. Nuż trafił w mężczyznę zgrabnie omijając wiszącą na jego ramieniu Biankę. Facet umarł na miejscu a Bianka straciła przytomność. Kareta pojechała dalej z zawrotną prędkością Zostawiając Biankę na pastwę losu.
wtorek, 10 lipca 2012
Rozdział 8
Bianka szła za Ellą rozglądając się dookoła. W pałacu było zupełnie inaczej niż w posiadłości. Służba na każdym kroku kłaniała się gościom, korytarze były idealnie wysprzątane i bogato wystrojone, nigdzie nie można było dostrzec kurzu i pajęczyn jak to czasami bywało w posiadłości pani Korneli. Bianka specjalnie zerkała po kontach by dostrzec chociaż jedną nie doskonałość ale niczego nie mogła znaleźć. Gdy mijały setki drzwi prowadzących do jakiś pokoi Bianka zauważyła że wszystkie wyglądają identycznie. Dostojne drewniane drzwi ze złotymi klamkami. Gdy Bianka spojrzała przed siebie, spostrzegła niekończący się czerwony dywan, lecz po paruset krokach spostrzegła koniec dywanu, kończył się on na dużych, drewnianych drzwiach z dwoma złotymi klamkami.
Ella otworzyła drzwi dla Bianki i zaprosiła ją do środka. W pomieszczeniu panował niesamowity ład i porządek. Królowa siedziała przy swoim biurku na wygodnym drewnianym krześle i czytała jakieś dokumenty co raz je podpisując. W ogóle nie zwracała uwagi na Biankę i Ellę które niecierpliwie oczekiwały audiencji u królowej. Nagle do pomieszczenia wparowała wściekła kobieta.
-Vanessa! Co to ma być! -powiedziała kobieta kładąc ze złością plik kartek na biurko królowej.
-Papiery dla Nicolausa na wyjazd do Abracamiris.-odpowiedziała spokojnie królowa.
-No oczywiście! Ale czemu nie są podpisane!? Dałaś służącej niepodpisane papiery!? Wiesz co by się stało jak bym wysłała te papiery do Abracamiris!?
-Uspokój się łaskawie. Zaraz to podpisze.
-Ugh...Ty mnie kiedyś do grobu wpędzisz.-powiedziała już spokojniej kobieta.
-To nie jest możliwe ponieważ jesteś nieśmiertelna. To gdzie mam podpisać.-królowa szybko podpisała papiery. -To wszystko?
-Tak. Dziękuję wasza wysokość.
-Agnes. Wiesz że sama nie dam rady upilnować tych papierów.
-Oczywiście że wiem, ale to na ciebie spadł zaszczyt zostania królową. Gdy Angus umarł mogłaś zrezygnować z bycia królową. Wszak wiedziałaś że to wielki obowiązek.
-I miałam zostawić królestwo Meridianie!
-Rozumiem że jej nie lubisz, ale...
-Ty to wiesz i każdy to wie że ona nie nadaje się na królową.
-Oczywiście, ale...
-Dość. Koniec rozmowy. Zamknijmy temat. Zanieś te papiery do Lucasa, niech je wyśle do Abracamiris.
-Już idę wasza wysokość.
Kobieta wyszła z komnaty a zza drzwi było jeszcze słychać jej pośpieszne kroki które stawały się coraz cichsze aż wreszcie umilkły na dobre.
Królowa spojrzała na Biankę a potem na Ellę. Spojrzała jeszcze raz w papiery. Przejechała wzrokiem po papierze, nagle go odłożyła.
-Stoicie tu już od dłuższej chwili. Czy moja praca jest aż tak interesująca by patrzeć na nią cały dzień?
-Pani Alina wysłała mnie tu.-Powiedziała dostojnie Ella.
-Alina? Czego chce ode mnie zarządca służbą w pałacu?
-Powiedziała żebym przekazała pani wiadomość. - Ella podeszła do biurka i podała kartkę złożoną w mały kwadracik.
-Dziękuję. Ello zaprowadź Biankę do królewskich ogrodów.
-Tak pani.
Ella prowadziła Biankę przez długi ciemny korytarz. Gdy zobaczyły światło na końcu korytarza przyśpieszyły. Gdy wyszły z ciemnego tunelu ich oczy skierowały się ku górze. To była wielka szklarnia. Drzewa sięgały ku szklanemu sufitowi. Był nawet wodospad i rzeczka. Były egzotyczne zwierzęta i rośliny. Bianka od razu pobiegła by usiąść przy wodzie. Spojrzała w lustro wody. Przyglądała się sobie, poprawiała włosy. Zaskoczył ją jednak widok Nicolausa za sobą. Przestraszyła się okropnie.
-Przestraszyłeś mnie Klaus.
-Przepraszam. Pomyślałem że miło będzie cię zobaczyć przed wyjazdem.
-Wyjeżdżasz do Abracamiris.
-Skąd wiesz?
-Byłam przy rozmowie królowej i pani o imieniu Agnes. Rozmawiały o twoim wyjeździe.Kim jest ta Agnes?
-To moja ciotka a także starsza siostra mojej matki. Została doradcą królewskim.
-Rozumiem. Co będziesz robił w Abracamiris?
-Pracował. Abracamiris to miasto czarownic. Jadę tam by zatrzymać pokój pomiędzy naszymi rasami. Do Abracamiris przyjeżdża Cersei Leanquich. Cersei jest najpotężniejszą czarownicą wśród czarownic. Czarownice z bractwa Cienia wybrały ją na swą przedstawicielkę. Bractwu Cienia podlegają ci co znają magie.
-A więc to ważna misja.
-Tak. Bardzo ważna.
-Na którą masz być pod pałacem.
-W południe.
-A więc powinieneś się śpieszyć. -powiedziała Bianka całując księcia w policzek.
-Uważaj na siebie Bianko.
-Będę.
Książę odszedł w stronę ciemnego korytarza zostawiając Biankę pod opieką Elli.
-Cóż za uroczę pożegnanie, Bianko.
Bianka odwróciła się i zobaczyła opierającą się o ścianę ciemnego korytarza Ler.
-Mhm... właśnie wychodziłam. -mówiąc to skierowała swe kroki ku ciemnemu korytarzowi. Lecz zanim zdążyła postawić krok w korytarzu Ler zastawiła jej drogę.
-Czy zdajesz sobie sprawę że startujesz do przyszłego króla i mojego męża.
-Do przyszłego króla? Oczywiście. Do twojego męża? Raczej nie.
-Jak śmiesz mówić tak do swojej księżniczki.
-Jestem honorowym gościem królowej. Będę mówić jak będę chciała.
-Ty pyskata, mała prostaczko. Jestem od ciebie starsza. Okaż mi choć trochę szacunku.
-Jesteśmy w tym samym wieku.
Kłótnię dziewczyn przerwała Agnes. Biało-włosa kobieta podeszła do Ler.
-Tak nie przystoi mówić córce królowej do jej honorowego gościa. -powiedziała dumnie patrząc pogardliwie na Ler.
-To ona nie umie okazać mi szacunku.
-Nikt nie okaże ci szacunku jeśli sama nie zaczniesz szanować innych. Jesteś księżniczką. Powinnaś to wiedzieć.
Agnes odeszła od Ler kierując się w stronę ciemnego korytarza. Za nią udała się Bianka a za Bianką Ella. Ler została sama rozmyślając nad tym czemu jej ciotka upokorzyła ją na oczach wieśniaczki.
-Dziękuję, Pani Agnes.
-Niema za co. Należało jej się. Takiej księżniczki to nawet najbiedniejszy, zrozpaczony król by nie chciał.
Obie zaczęły się śmiać. Cała służba na korytarzu skierowała swoje oczy na Agnes i Biankę.
-Może pogadamy przy filiżance herbaty?
-A czy przypadkiem nie musisz przypilnować królowej by nie pomieszała papierów?
-Racja. Królowa mnie potrzebuje.-Wzięła głęboki oddech i popatrzyła błagalnym wzrokiem na Biankę.
-No dobrze. Zrobię ci tą przyjemność i wyrwę cię od twych obowiązków jako doradcy tronu.
-Dziękuję.-uśmiechnęła się .
Dziewczyny poszły na taras z którego rozciągał się przepiękny widok na las i łańcuch górski w oddali. Ośnieżone góry wyglądały przepięknie. Bianka nie mogła oderwać wzroku.
Ella przyniosła herbatę w porcelanowych przyozdabianych kwiecistym wzorem filiżankach. Agnes wzięła łyka herbaty spoglądając na Biankę która z utęsknieniem spoglądała na ośnieżone góry.
-Tęsknisz?
-Niby za czym?
-No nie wiem. To ty spoglądasz tak smutno na te góry.
-Po prostu... Nie wiem czemu, ale smutno mi gdy patrzę na te samotne, bezludne góry.
-Napij się herbaty. Może to poprawi ci humor.
-Raczej wątpię.
Bianka wzięła łyk herbaty i tak przemilczały całe popołudnie patrząc się na las i góry. Wyciszały one Biankę i pozwalały jej rozmyślać nad wieloma rzeczami.
Po skończonej herbacie na Agnes czekała sterta papierów a na Biankę cisza w jej pokoju. Na szczęście wzięła ze sobą prezent od Iana. Spoglądała na ptaka z utęsknieniem za rodziną Flau, za bibliotekarką Mią i za jej pierwszą służką Anną. Minęły dwa dni a ona już tęskniła. Zmęczona całym dniem położyła się do mięciutkiego łóżka i szybko zasnęła.
Ella otworzyła drzwi dla Bianki i zaprosiła ją do środka. W pomieszczeniu panował niesamowity ład i porządek. Królowa siedziała przy swoim biurku na wygodnym drewnianym krześle i czytała jakieś dokumenty co raz je podpisując. W ogóle nie zwracała uwagi na Biankę i Ellę które niecierpliwie oczekiwały audiencji u królowej. Nagle do pomieszczenia wparowała wściekła kobieta.
-Vanessa! Co to ma być! -powiedziała kobieta kładąc ze złością plik kartek na biurko królowej.
-Papiery dla Nicolausa na wyjazd do Abracamiris.-odpowiedziała spokojnie królowa.
-No oczywiście! Ale czemu nie są podpisane!? Dałaś służącej niepodpisane papiery!? Wiesz co by się stało jak bym wysłała te papiery do Abracamiris!?
-Uspokój się łaskawie. Zaraz to podpisze.
-Ugh...Ty mnie kiedyś do grobu wpędzisz.-powiedziała już spokojniej kobieta.
-To nie jest możliwe ponieważ jesteś nieśmiertelna. To gdzie mam podpisać.-królowa szybko podpisała papiery. -To wszystko?
-Tak. Dziękuję wasza wysokość.
-Agnes. Wiesz że sama nie dam rady upilnować tych papierów.
-Oczywiście że wiem, ale to na ciebie spadł zaszczyt zostania królową. Gdy Angus umarł mogłaś zrezygnować z bycia królową. Wszak wiedziałaś że to wielki obowiązek.
-I miałam zostawić królestwo Meridianie!
-Rozumiem że jej nie lubisz, ale...
-Ty to wiesz i każdy to wie że ona nie nadaje się na królową.
-Oczywiście, ale...
-Dość. Koniec rozmowy. Zamknijmy temat. Zanieś te papiery do Lucasa, niech je wyśle do Abracamiris.
-Już idę wasza wysokość.
Kobieta wyszła z komnaty a zza drzwi było jeszcze słychać jej pośpieszne kroki które stawały się coraz cichsze aż wreszcie umilkły na dobre.
Królowa spojrzała na Biankę a potem na Ellę. Spojrzała jeszcze raz w papiery. Przejechała wzrokiem po papierze, nagle go odłożyła.
-Stoicie tu już od dłuższej chwili. Czy moja praca jest aż tak interesująca by patrzeć na nią cały dzień?
-Pani Alina wysłała mnie tu.-Powiedziała dostojnie Ella.
-Alina? Czego chce ode mnie zarządca służbą w pałacu?
-Powiedziała żebym przekazała pani wiadomość. - Ella podeszła do biurka i podała kartkę złożoną w mały kwadracik.
-Dziękuję. Ello zaprowadź Biankę do królewskich ogrodów.
-Tak pani.
Ella prowadziła Biankę przez długi ciemny korytarz. Gdy zobaczyły światło na końcu korytarza przyśpieszyły. Gdy wyszły z ciemnego tunelu ich oczy skierowały się ku górze. To była wielka szklarnia. Drzewa sięgały ku szklanemu sufitowi. Był nawet wodospad i rzeczka. Były egzotyczne zwierzęta i rośliny. Bianka od razu pobiegła by usiąść przy wodzie. Spojrzała w lustro wody. Przyglądała się sobie, poprawiała włosy. Zaskoczył ją jednak widok Nicolausa za sobą. Przestraszyła się okropnie.
-Przestraszyłeś mnie Klaus.
-Przepraszam. Pomyślałem że miło będzie cię zobaczyć przed wyjazdem.
-Wyjeżdżasz do Abracamiris.
-Skąd wiesz?
-Byłam przy rozmowie królowej i pani o imieniu Agnes. Rozmawiały o twoim wyjeździe.Kim jest ta Agnes?
-To moja ciotka a także starsza siostra mojej matki. Została doradcą królewskim.
-Rozumiem. Co będziesz robił w Abracamiris?
-Pracował. Abracamiris to miasto czarownic. Jadę tam by zatrzymać pokój pomiędzy naszymi rasami. Do Abracamiris przyjeżdża Cersei Leanquich. Cersei jest najpotężniejszą czarownicą wśród czarownic. Czarownice z bractwa Cienia wybrały ją na swą przedstawicielkę. Bractwu Cienia podlegają ci co znają magie.
-A więc to ważna misja.
-Tak. Bardzo ważna.
-Na którą masz być pod pałacem.
-W południe.
-A więc powinieneś się śpieszyć. -powiedziała Bianka całując księcia w policzek.
-Uważaj na siebie Bianko.
-Będę.
Książę odszedł w stronę ciemnego korytarza zostawiając Biankę pod opieką Elli.
-Cóż za uroczę pożegnanie, Bianko.
Bianka odwróciła się i zobaczyła opierającą się o ścianę ciemnego korytarza Ler.
-Mhm... właśnie wychodziłam. -mówiąc to skierowała swe kroki ku ciemnemu korytarzowi. Lecz zanim zdążyła postawić krok w korytarzu Ler zastawiła jej drogę.
-Czy zdajesz sobie sprawę że startujesz do przyszłego króla i mojego męża.
-Do przyszłego króla? Oczywiście. Do twojego męża? Raczej nie.
-Jak śmiesz mówić tak do swojej księżniczki.
-Jestem honorowym gościem królowej. Będę mówić jak będę chciała.
-Ty pyskata, mała prostaczko. Jestem od ciebie starsza. Okaż mi choć trochę szacunku.
-Jesteśmy w tym samym wieku.
Kłótnię dziewczyn przerwała Agnes. Biało-włosa kobieta podeszła do Ler.
-Tak nie przystoi mówić córce królowej do jej honorowego gościa. -powiedziała dumnie patrząc pogardliwie na Ler.
-To ona nie umie okazać mi szacunku.
-Nikt nie okaże ci szacunku jeśli sama nie zaczniesz szanować innych. Jesteś księżniczką. Powinnaś to wiedzieć.
Agnes odeszła od Ler kierując się w stronę ciemnego korytarza. Za nią udała się Bianka a za Bianką Ella. Ler została sama rozmyślając nad tym czemu jej ciotka upokorzyła ją na oczach wieśniaczki.
-Dziękuję, Pani Agnes.
-Niema za co. Należało jej się. Takiej księżniczki to nawet najbiedniejszy, zrozpaczony król by nie chciał.
Obie zaczęły się śmiać. Cała służba na korytarzu skierowała swoje oczy na Agnes i Biankę.
-Może pogadamy przy filiżance herbaty?
-A czy przypadkiem nie musisz przypilnować królowej by nie pomieszała papierów?
-Racja. Królowa mnie potrzebuje.-Wzięła głęboki oddech i popatrzyła błagalnym wzrokiem na Biankę.
-No dobrze. Zrobię ci tą przyjemność i wyrwę cię od twych obowiązków jako doradcy tronu.
-Dziękuję.-uśmiechnęła się .
Dziewczyny poszły na taras z którego rozciągał się przepiękny widok na las i łańcuch górski w oddali. Ośnieżone góry wyglądały przepięknie. Bianka nie mogła oderwać wzroku.
Ella przyniosła herbatę w porcelanowych przyozdabianych kwiecistym wzorem filiżankach. Agnes wzięła łyka herbaty spoglądając na Biankę która z utęsknieniem spoglądała na ośnieżone góry.
-Tęsknisz?
-Niby za czym?
-No nie wiem. To ty spoglądasz tak smutno na te góry.
-Po prostu... Nie wiem czemu, ale smutno mi gdy patrzę na te samotne, bezludne góry.
-Napij się herbaty. Może to poprawi ci humor.
-Raczej wątpię.
Bianka wzięła łyk herbaty i tak przemilczały całe popołudnie patrząc się na las i góry. Wyciszały one Biankę i pozwalały jej rozmyślać nad wieloma rzeczami.
Po skończonej herbacie na Agnes czekała sterta papierów a na Biankę cisza w jej pokoju. Na szczęście wzięła ze sobą prezent od Iana. Spoglądała na ptaka z utęsknieniem za rodziną Flau, za bibliotekarką Mią i za jej pierwszą służką Anną. Minęły dwa dni a ona już tęskniła. Zmęczona całym dniem położyła się do mięciutkiego łóżka i szybko zasnęła.
środa, 4 lipca 2012
Rozdział 7
-To nie możliwe! Jesteś pewny?
-Oczywiście,
wszystko się zgadza. Wiek, wygląd, cechy charakteru.
-Czyli
nareszcie odzyskałam…
-Puk! Puk! Czy
mogę wejść?
-Ler!
Oczywiście o co chodzi?
-Podsłuchałam
niechcący waszą rozmowę. Czy to prawda że ona…?
-Na dziewięćdziesiąt
dziewięć procent.
-Czyli ona
wcale nie musi być…
-Pogadamy
kiedy indziej synu. Idź jej oznajmić że może przeprowadzić się do pałacu.
Chętnie zrobię z niej honorowego gościa. A co do ciebie Ler. Nigdy więcej nie
podsłuchuj cudzych rozmów, dobrze?
-Tak
matko.
********************************************************************************
- Naprawdę?
-Razem z
matką uznaliśmy że pomożemy ci odnaleźć rodzinę. Ale musisz zamieszkać w zamian
w pałacu.
-Oczywiści.
Dziękuję! Biegnę oznajmić wszystko Korneli.
********************************************************************************
-Naprawdę? -Kornelia nie kryła zdziwienia.
-Oczywiście.
-Czyli teraz
będziesz żyła na zamku z przystojnym księciem u boku?
-Oh… nie
przesadzaj, jadę tylko odnaleźć moją rodzinę.
-Jako mój
honorowy gość będziesz traktowana na zamku jak księżniczka. –powiedziała królowa
stojąc w drzwiach.
-Wasza
wysokość. –Bianka wstała i ukłoniła się nisko.
-Honorowy
gość? Myślałam że to żart? –powiedziała naburmuszona Ler wchodząc do salonu.
-Nie. Ja
wcale nie żartowałam. -Oznajmiła stanowczo królowa.
-Naprawdę chcesz
wziąć tą prostaczkę do pałacu? -zdenerwowała się Ler
-Naprawdę.-odpowiedziała ze spokojem- Czy masz coś przeciwko?
-Tak! Nie
zgadzam się! To ja mam poślubić Klausa! To ja będę królową! Tylko ja jestem godna
tronu!-Ler tymi słowami wytrąciła królową z równowagi.
-Uspokój się!
–wrzasnęła i uderzyła Ler mocno w policzek. –Ty królową? Nie
rozśmieszaj mnie. Nie jesteś godna przebywać w pałacu a co dopiero w nim rządzić.
Do póki żyje nie pozwolę byś wyszła za Klausa i dopilnuje byś nigdy nawet przez
przypadek nie usiadła na mym tronie. Zrozumiałaś!
-Tak matko. –Powiedziała
Ler z miną pełną boleści. Królowa wyszła zostawiając Ler w salonie.-To wszystko
twoja wina! –Białowłosa miała już uderzyć Biankę ale powstrzymała ją ręka Lukasa- Puść
mnie! –rozkazała mu Ler.
-Ani myślę.
Odejdź! –Dziewczyna wyrwała swoją rękę z objęć brata i odeszła.-Nic ci nie jest?-zapytał Bianki.
-Bywało
lepiej.
-Przepraszam
że musiałaś być świadkiem kłótni rodzinnej.
-Ależ nic
się nie stało. Wybacz ale muszę iść do pokoju się spakować.
Bianka
wyszła z salonu by udać się do swojego pokoju. Zaczęła się pośpiesznie pakować.
Nie zjadła ani obiadu ani kolacji. Siedziała w swoim pokoju i myślała przez
resztę nocy. Rano Bianka pożegnała się z rodziną Flau, panią Mią, siostrami i
Anną. Wsiadła do karocy i odjechała. Przez całą drogę się nie odzywała, jedynie
patrzyła na lecący śnieg z obłoków na zachmurzonym niebie. Dotarli późną nocą.
Królowa postanowiła oprowadzić Biankę dopiero rano. Zaprowadziła ją jedynie do
swojego pokoju. Bianka szybko zasnęła.
Rano obudziła ją jej nowa służka. Wyglądała zabójczo
i groźnie. Jej czarne długie włosy i niebieskie lśniące oczy a także jej jasna
cera pasowały bardziej do jakiejś królowej zła niż do służki. Jednak musiała
przyznać że nie jeden facet zabujał by się w niej na zabój.
-Jestem Ella
Bone. Pani. –powiedziała dziewczyna kłaniając się nisko.-Moja rodzina służy rodzinie Slavery od pokoleń. Chronimy rodzinę królewską a
także robimy im za służących.
-Rozumiem.
-Twoje życzenie
jest dla mnie rozkazem. Czego sobie życzysz pani.
-Oprowadź
mnie po zamku.
-Oczywiście
pani.
wtorek, 3 lipca 2012
Rozdział 6
Bianka przeciskała się przez tłum by tylko
go zobaczyć. Wampiry coraz bardziej cisnęły się ku obliczu księcia. Bianka była
coraz bliżej, został jej tylko jeden rządek by go zobaczyć i nagle gdy miała
się przepychać dziewczyna się odsunęła a Bianka potknęła się i wylądowała u
stóp solenizanta. Książę i Bianka poczuli nagłe przyjemne ukłucie w sercu. Przepełniała
ich radość i szczęście. Oboje byli w szoku. Królowa zauważyła dziwną i nagłą
reakcję syna i przypatrzała im się uważnie. Gdy Się otrząsnęli Książę pomógł Biance
wstać.
-Nic ci nie
jest? –zapytał z troską solenizant
-Nie, tylko
troszkę się potłukłam, ale to nic. –Bianka odpowiedziała z zakłopotaniem na
twarzy i nagle sobie przypomniała że nadal trzyma rękę księcia. Szybko ją
puściła.
-Jak się
nazywasz?
-Bianka
Cherch, Wasza Wysokość -ukłoniła się nisko.
-Jestem
Nicolaus Henrik Slavery. –Chwycił rękę Bianki i pocałował. Dziewczynie od razu
zaczerwieniły się policzki. –Co robisz w Laudras Panno Bianko?
-To długa
historia. Nie wypada zanudzać nią księcia. Wasza wysokość. –powiedziała Bianka z
dostojnością jak ją nauczyły książki.
-Nie jesteś
wampirem krwi szlachetnej, prawda? –zapytał z ciekawości książę.
-Tak jak
mówiłam to długa historia. Jeśli tak bardzo wasza wysokość chce jej posłuchać,
to nie w publicznym miejscu. –Spojrzała się na niego wyzywającym wzrokiem co
nie spodobało się Ler.
-Jak śmiesz…
-Powiedziała Ler lecz nie zdążyła dokończyć bo przerwał jej Nicolaus.
-W porządku,
pójdę. Matko, pozwolisz?
-Dobrze ale
wracaj szybko. W końcu to twoje urodziny. –Powiedziała królowa. Ler wyraźnie
patrzyła na królową, księcia i Biankę zabójczym wzrokiem.
Bianka pociągnęła księcia do salonu. Kazała
Annie zaparzyć im herbaty i oboje usiedli na kanapie.
-Więc Panno Bianko…
-Po prostu
Bianko. –powiedziała popijając herbatę którą przed chwilą przyniosła Anna.
-Dobrze
zacznijmy od nowa. Więc Bianko.Skąd pochodzisz ?
-Wychowałam
się w Anglii w mieście zwanym Barnstaple. Moją matką daną przez sierociniec była
Kety Jekson. A nazwisko dała mi pani która mnie przygarnęła w Londynie.
-Więc jesteś
sierotą ludzką?
-Może
sierotą ludzką jestem ale krwi ludzkiej nie mam, Wasza Wysokość.
-Mów mi
Klaus. Co mam rozumieć przez „krwi ludzkiej nie mam”?
-Ma nowa
opiekunka pani Flau powiedziała że jestem szlachetnej krwi. A wywnioskowała to
z mojego wyglądu. Myślę że to zwykła pomyłka, chociaż nikt mnie jeszcze nie
ugryzł. Raz pomylono mnie z członkinią rodziny królewskiej.
-Nie dziwię
się. Jesteś strasznie podobna do Ler.- dotknął delikatnie jej policzka.
-A skoro już
mówimy o rodzinie królewskiej, to czemu nie masz białych włosów?-Zapytała zaciekawiona Bianka.
-To
skomplikowane.-Odpowiedział zmieszany.
-Nie
wykręcaj się. Ja ci powiedziałam „długą historie” teraz twoja kolej. –uśmiechnęła
się do niego przyjaźnie.
Klaus zabrał
z jej policzka rękę i westchną.
-Dobrze. W
rodzinie królewskiej od pokoleń królem i królową zostaje najstarsze i
najmłodsze dziecko. Moja wybranka serca zniknęła a białe włosy otrzymuje się dopiero po
zaślubinach. Przez to że musiałem wyjeżdżać na rady do innych królestw nie
zdążyłem wziąć z nią ślubu. Oto cała prawda.
-Ta twoja
wybranka albo była głupia albo nie zauważyła twej urody. –Bianka zatkała
sobie usta i odwróciła się by nie było widać jej rumieńców.
-Że co? Czy
możesz powtórzyć?
-Eee… Coś ci
się przesłyszało. Czy możemy już iść na przyjęcie. To ile ty już lat kończysz? –Bianka
zerwała się z kanapy, ale ręka Klausa ją zatrzymała. Bianka obejrzała się zdziwiona.
-Mamy
jeszcze dużo czasu. Pogadajmy.
-Czemu w
ogóle zainteresowała cię moja osoba? –powiedziała nadal odwrócona w jego stronę Binka.
-Po prostu
jesteś inna, miła, zabawna, słodka i przepiękna. –Bianka jeszcze bardziej
zrobiła się czerwona.
-Czy ty aby
nie zakochałeś się w swojej siostrze?
-Nie, czemu?-Klaus nie spodziewał się takiego pytania.
-Bo każdy
mówi że jesteśmy strasznie podobne.
-Tylko z
zewnątrz.-Uśmiechną się.- W wewnątrz jesteś milion razy piękniejsza od Ler. Ona jest zepsuta, myśli tylko o sobie i o władzy.
-Rozumiem,
więc możemy już wracać?
-Skoro
chcesz.
-Pogadamy
innym razem. –uśmiechnęła się do niego i pociągnęła w stronę Sali balowej.
-Ile masz
lat? –zapytał
-Sto siedem.-
Klausa zamurowało. Chyba już miał rozwiązanie pochodzenia Bianki. Teraz
wszystko musiał opowiedzieć królowej.
Weszli na salę balową. Wszystkie oczy
skierowały się na nich schodzących po schodach. Królowa już czekała na Klausa i
nie wyglądała na zadowoloną.
-Gdzieś ty
się podziewał? Masz tort do pokrojenia.
Królowa
wręczyła mu nuż. Klaus zdmuchną świeczki i wszyscy zaczęli bić brawo. Zaczął
kroić tort. Pierwszy kawałek dał Biance. Wszyscy wspaniale się bawili aż do
rana.
sobota, 30 czerwca 2012
Rozdział 5
Wszyscy domownicy przygotowywali się do
balu. Ustroili salę balową a także przygotowywali stroję. Wszyscy pracowali
nawet książę. Tylko jedna osoba dyrygowała innymi mówiąc że najlepiej zna gust
swego brata, a tą osobą była Ler. Wszyscy uwijali się jak mrówki a ona rządziła
się jak królowa. Najbardziej uwzięła się na Biance . Jutro miał przyjechać solenizant z królową. Anna została przydzielona do
urządzenia pokojów księcia i królowej. Gdy wszystko było gotowe księżniczka Ler
zrobiła jeszcze kilka poprawek i wysłała wszystkich do swoich pokojów
ogłaszając koniec pracy.
Bianka stała przed szafą i wybierała na
jutro suknię i biżuterię. Zmęczona usnęła tak jak stała. Rano obudziły ją konie
od królewskiej karocy. Bianka zerwała się z łóżka i zaczęła spoglądać przez
okno. Zobaczyła jak królową i księcia wita pani Kornelia wraz z Ler i Lucasem.
Szybko się ubrała i uczesała i zeszła na śniadanie. Księcia i królowej w
jadalni nie zastała. Po śniadaniu poszła do biblioteki poczytać trochę o
manierach i etykiecie.
-Widać że
bardzo ci zależy na zrobieniu dobrego wrażenia na królowej, a może chodzi o
księcia? -powiedziała wesoło pani Mia wybierając jakieś książki.
-Nie chodzi
o księcia. Nawet go nie widziałam. A nawet jeśli by mi się spodobał to i tak
nie moglibyśmy być razem ponieważ nie jestem z rodziny królewskiej.
-Co racja to
racja. Książę widać lubi czytać. Poprosił mnie o masę książek. –powiedziała wesoło
i położyła książki na podłodze.
-Mia. Nie ma
tomu III ?
-Oczywiście
że jest! Po prostu nie umiesz szukać.-skarciła ją Mia i podała jej książkę z
półki.-masz też tom IV i V. Czy mogła byś zanieść te książki do pokoju księcia?
Bianka tylko
kiwnęła głową na tak i wyszła w pośpiechu. Nie mogła się doczekać aż zobaczy księcia.
Gdy była pod jego pokojem długo zastanawiała się czy wejść. Zapukała ale gdy nikt nie odpowiadał nacisnęła na klamkę. Myślała że książę śpi po podróży. Straszne się pomyliła ponieważ nikogo tam nie było. Postawiła książki na biurku i rozejrzała się po pokoju. Wszystko w nim było takie królewskie. Spojrzała na zdjęcie rodzinne księcia które stało koło łóżka. Spostrzegła na nim królową, króla, Lucasa, jakąś księżniczkę i jeszcze jakiegoś księcia. Królowa i król trzymali na rękach bobasy. Spostrzegła że nigdzie nie widzi Ler więc pomyślała że Ler to jedna z tych maleństw. Przeszło jej też przez myśl że ten drugi bobas to może być książę, ale od razu wybiła sobie to z głowy ponieważ przypomniała sobie że książę solenizant jest najstarszy z rodzeństwa. Gdy napatrzyła się na zdjęcie wyszła powoli z uśmiechem na twarzy. Poszła do pokoju i zaczytała się w tomie III, IV i V. Gdy je wszystkie przeczytała już wiedziała jak ma się zachowywać.
Gdy była pod jego pokojem długo zastanawiała się czy wejść. Zapukała ale gdy nikt nie odpowiadał nacisnęła na klamkę. Myślała że książę śpi po podróży. Straszne się pomyliła ponieważ nikogo tam nie było. Postawiła książki na biurku i rozejrzała się po pokoju. Wszystko w nim było takie królewskie. Spojrzała na zdjęcie rodzinne księcia które stało koło łóżka. Spostrzegła na nim królową, króla, Lucasa, jakąś księżniczkę i jeszcze jakiegoś księcia. Królowa i król trzymali na rękach bobasy. Spostrzegła że nigdzie nie widzi Ler więc pomyślała że Ler to jedna z tych maleństw. Przeszło jej też przez myśl że ten drugi bobas to może być książę, ale od razu wybiła sobie to z głowy ponieważ przypomniała sobie że książę solenizant jest najstarszy z rodzeństwa. Gdy napatrzyła się na zdjęcie wyszła powoli z uśmiechem na twarzy. Poszła do pokoju i zaczytała się w tomie III, IV i V. Gdy je wszystkie przeczytała już wiedziała jak ma się zachowywać.
Anna pomogła jej ubrać suknię balową w
której wyglądała przepięknie. Piękna suknia była cała czerwona, miała
zdobienia, wstążki i falbanki czarne, cala suknia się przepięknie błyszczała.
Jej piękne czarne włosy zostały pięknie upięte i przyozdobione a biżuteria pasowała
idealnie do sukni. Poszła na bal jak prawdziwa księżniczka. Szła korytarzem aż
trafiła do Sali balowej. Wampiry szlachetnie urodzone, zaproszone na urodziny
księcia spoglądały na Biankę z niedowierzaniem. Wyglądała przepięknie a
wampirzyce aż zzieleniały z zazdrości. Nagle ogłoszono że książę przybył na
salę. Bianka przeciskała się przez tłum by tylko go zobaczyć. Wampiry coraz
bardziej cisnęły się ku obliczu księcia. Czarnowłosa była coraz bliżej, został jej
tylko jeden rządek by go zobaczyć i naglę…
_____________________________________________________________________________
Coś do poczytania ^^ Mam nadzieję że się podobało, szczerze to nie wiem czy mam dalej kontynuować bloga...
Subskrybuj:
Posty (Atom)